Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word succuditur could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

succŭba (subc-), ae, comm. [1. succubo].

  1. I. One who lies under; hence, in mal. part., a lecher or strumpet (post-class.): florulentus, Prud. στεφ. 10, 192; cf. 2. succubo.
  2. II. Transf., a supplanter, rival: formae, App. M. 5, p. 171, 31: tori, id. ib. 10, p. 250, 18.

1. suc-cŭbo (subc-), āre, v. n., to lie under (very rare): grabatulo succubans, App. M. 1, p. 107, 39: alveum, id. ib. 9, p. 229, 30.

2. suc-cŭbo (subc-), ōnis, m. [cubo], one who lies under; hence, a lecher, Titin. ap. Non. 224, 22 (but Com. Fragm. v. 92 Rib. reads: quam arbitrer Illarum subcuboneam esse, i. e. succubam).

succŭbōnĕus, a, um, v. 2 succubo.

succŭlentus, a, um, v. suculentus.

suc-cultro (subc-), no perf., ātum, 1, v. a. [culter], to cut up with a knife, to chop up, mince (late Lat.): pulpas, Apic. 4, 2: thymum, id. 8, 8 med.

suc-cumbo (subc-), cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lay or put one’s self under any thing; to fall down, lie, or sink down.

  1. I. Lit. (rare; not in Cic.; cf. subsido).
    1. A. In gen.: ancipiti succumbens victima ferro, Cat. 64, 370: vidit Cyllenius omnes Succubuisse oculos, had sunk in sleep, i. e. had closed, Ov. M. 1, 714: (Augustus) Nolae succubuit, took to his bed, Suet. Aug. 98 fin.: non succumbentibus causis operis, Plin. 36, 15, 24, § 106; Arn. 6, 16 Hildebr.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of a woman, to lie down to a man, to cohabit with him (cf. substerno): alicui, Varr. R. R. 2, 10, 9; Cat. 111, 3; Ov. F. 2, 810; Petr. 126; Inscr. Grut. 502, 1; Mart. 13, 64, 1; 14, 201.
      2. 2. With dat., of a woman, to be a rival to: alumnae Tethyos, Hyg. Fab. 177; id. Astr. 2, 1.
  2. II. Trop., to yield, be overcome; to submit, surrender, succumb (the predom. and class. signif.; cf.: cedo, me summitto).
          1. (α) With dat. (so most freq.): philosopho succubuit orator, Cic. de Or. 3, 32, 129: qui Cannensi ruinae non succubuissent, Liv. 23, 25: arrogantiae divitum, Cic. Rep. 1, 32, 48: cur succumbis cedisque fortunae? id. Tusc. 3, 17, 36; id. Sull. 25, 71; cf.: nulli neque homini neque perturbationi animi nec fortunae, id. Off. 1, 20, 66: magno animo et erecto est, nec umquam succumbet inimicis, ne fortunae quidem, id. Deiot. 13, 36: mihi, Nep. Eum. 11, 5: labori, Caes. B. G, 7, 86: oneri, Liv. 6, 32: doloribus, Cic. Fin. 1, 15, 49: senectuti, id. Sen. 11, 37: crimini, id. Planc. 33, 82: magis, Ov. Tr. 4, 10, 103; Sil. 14, 609: culpae, Verg. A. 4, 19; Ov. M. 7, 749: tempori, to yield, Liv. 3, 59, 5: pugnae, id. 22, 54: precibus, Ov. H. 3, 91: voluntati alicujus, App. M. 9, p. 228, 9.
          2. (β) Absol.: non esse viri debilitari dolore, frangi, succumbere, Cic. Fin. 2, 29, 95: huic (socero) subvenire volt succumbenti jam et oppresso, id. Agr. 2, 26, 69: succubuit famae victa puella metu, Ov. F. 2, 810: hac ille perculsus plagā non succubuit, Nep. Eum. 5, 1: succumbe, virtus, Sen. Herc. Fur. 1315: labefacta mens succubuit, id. Troad. 950; App. M. 5, p. 161, 33.
          3. * (γ) With inf.: nec ipsam perpeti succubuisset, Arn. 1, 38.

succumbus (subc-), i, m., a boundary-stone, Auct. Limit. pp. 265 and 302 Goes.

* suc-cŭnĕātus (subc-), a, um, Part. [cuneo], wedged underneath, supported with wedges: postes, Vitr. 6, 2.

suc-cūrātor (subc-), ōris, m., a subcurator (post-class.), Dig. 3, 5, 29.

suc-curro (subc-), curri, cursum, 3, v. n., to run under.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: tempore eodem aliud nequeat succurrere lunae Corpus, * Lucr. 5, 763; cf.: pagus Succusanus, quod succurrit Carinis, runs, i. e. lies under or behind, Varr. L. L. 5, § 48 Müll.
    2. B. In partic., to run or hasten to the aid or assistance of one; to help, aid, assist, succor (the predom. and class, signif.; syn.: subvenio, adjuvo, sublevo): ut laborantibus succurrat, Cic. de Or. 1, 37, 169: saluti fortunisque communibus, id. Rab. Perd. 1, 3: succurrit illi Varenus et laboranti subvenit, Caes. B. G. 5, 44: laborantibus, id. B. C. 2, 6; Sall. C. 60, 4: afflictis semper, Nep. Att. 11: suis cedentibus auxilio, Caes. B. G. 7, 80: domino, Cic. Mil. 10, 29: oppido, Auct. B. Afr. 5, 1.
      1. 2. Of things, to be useful for, good against: tantis malis, Caes. B. C. 3, 70.
        Esp., of medicines: cannabis succurrit alvo jumentorum, helps, relieves, Plin. 20, 23, 97, § 259: strangulationibus (crethmos), id. 26, 15, 90, § 158: venenis fungorum (nitrum), id. 31, 10, 46, § 119: dum succurrere humanis erroribus cupiunt, ipsi se in errores maximos induxerunt, Lact. 1, 3, 8.
        Impers. pass.: se confidere munitionibus oppidi, si celeriter succurratur, Caes. B. C. 3, 80; 3, 52; Liv. 3, 58; Cels. 8, 4; Plin. 23, 1, 27, § 56; Quint. 10, 7, 2: paratae lites: succurrendum’st, Ter. Ad. 5, 3, 6.
  2. II. Trop.
    1. * A. In gen.: licet undique omnes in me terrores periculaque impendeant omnia, succurram atque subibo, I will encounter and undergo them, Cic. Rosc. Am. 11, 31.
    2. B. In partic., to come into the mind, occur to one (class.; esp. freq. after the Aug. period; syn. subit): ut quidque succurrit, libet scribere, Cic. Att. 14, 1, 2: illud etiam mihi succurrebat, grave esse, etc., id. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 6: alicui, Liv. 6, 12; Quint. 3, 4, 6; 8, 3, 81 et saep.: succurrit versus ille Homericus, etc., Aug. ap. Suet. Tib. 21 fin.
      Impers.:
      non succurrit tibi, quamdiu circum Bactra haereas, Curt. 7, 8, 21: neque cuiquam facile succurrat, Suet. Tit. 10.
      With inf.: et illud annotare succurrit, unum omnino, etc., Plin. 7, 48, 49, § 157: mirari succurrit, id. 17, 1, 1, § 1; 34, 18, 51, § 171.

succursor (subc-), ōris, m. [succurro], perh. a helper, succorer, who comes to the aid of the bestiarius, in the combats with beasts in the circus, Inscr. Orell. 2530.

* suc-curvus (subc-), a, um, adj., somewhat curved, Amm. 26, 9, 11.

succus, i, v. sucus.

Succusānus pagus, v. succurro init.

* succussātor, ōris, m. [succusso], a jolter: caballus, a jolting horse, Lucil. ap. Non. 16, 30; cf. succussor.

* succussātūra (subc-), ae, f. [succusso], the jolting of a hard-going horse, Non. 17, 23.

* succussĭo (subc-), ōnis, f. [succutio], a shaking, quaking: succussio est, cum terra quatitur et sursum ac deorsum movetur, Sen. Q. N. 6, 21, 2.

* succusso (subc-), āre, v. freq. a. [succutio], to shake or jerk up and down, to jolt (as a hard-going horse does his rider), Att. ap. Non. 16, 29 (Trag. Rel. 568 Rib.).

* succussor (subc-), ōris, m. [succutio], a jolter, said of a horse: sonipes, Lucil. ap. Non. 16, 31; cf. succussator.

* succussūra (subc-), ae, f., = succussatura, Non. 17, 24.

1. succussus, a, um, Part. of succutio.

2. succussus (subc-), ūs, m. [succutio], a shaking, jolting, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48 (Trag. Rel. 257 Rib.): membra tremulo succussu quatit, App. M. 3, p. 138, 29.
Plur., Tert. Anim. 49 init.

* suc-custos (subc-), ōdis, m., an under-keeper, assistant-overseer, Plaut. Mil. 3, 2, 54.

suc-cŭtĭo (subc-), ussi, ussum, 3, v. a. [sub-quatio], to fling up from below, fling aloft, toss up (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: orbes rotarum, Lucr. 6, 551: currus alte, Ov. M. 2, 166: mare, Sen. Q. N. 5, 1, 1: vasculum, App. M. 2, p. 166: caput, id. Mag. p. 333 et saep.
  2. * II. Trop.: vultūs succussus, Val. Max. 6, 9 ext. 5.

sūcŭlentus (succ-), a, um, adj. [sucus], full of juice or sap, sappy, succulent (post-class.).

  1. I. Lit.: gracilitas, App. M. 2, p. 115, 22: arvina, id. ib. 10, 245: corpus, Paul. Nol. Carm. 21, 631.
  2. * II. Trop., vigorous: furores, Prud. Ham. 57 praef.

sūcus (succus), i (collat. form, gen. sing. sucūs, Isid. 17, 9, 28; gen. plur. sucuum, App. M. 10, p. 244, 32), m. [sugo], juice, moisture, sap (class.; cf.: liquor, latex).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: stirpes ex terrā sucum trahunt, Cic. N. D. 2, 47, 120: sucus ex intestinis et alvo secretus a reliquo cibo, id. ib. 2, 55, 137: cochleae suo sibi suco vivunt, Plaut. Capt. 1, 1, 13: ambrosiae suco saturi (equi solis), Ov. M. 2, 120; so, ambrosiae, Verg. A. 12, 419: uvae, Tib. 1, 10, 47; 4, 2, 16: sucus nuci expressus, Plin. 12, 28, 63, § 135 et saep.: corpus suci plenum, i. e. plump, Ter. Eun. 2, 3, 27: facies suci palaestrici plena, App. Mag. p. 315, 14.
      Of other liquids: garo (mixtum) de sucis piscis Hiberi, Hor. S. 2, 8, 46: corpora suco pinguis olivi Splendescunt, oil, Ov. M. 10, 176: aluntur bubuli lactis suco, Plin. 8, 14, 14, § 37: inbui lactis sucos, id. 8, 32, 50, § 112: ratio faciendi (unguenti) duplex, sucus et corpus: ille olei generibus fere constat, hoc odorum, id. 13, 1, 2, § 7: vini, id. 23, praef. 2, § 2: candidus ovi, Ser. Samm. 1052.
    2. B. In partic., a medicinal liquor, a drink, draught, potion (poet.): purgantes pectora suci, Ov. P. 4, 3, 53; id. A. A. 2, 335; 2, 491; id. H. 12, 181; id. M. 14, 403; Tib. 1, 6, 13; Luc. 6, 581.
    3. C. Transf., the taste of any thing, flavor: sucum sentimus in ore, cibum cum Mandendo exprimimus, Lucr. 4, 615 sq. (cf. χυμός): ova suci melioris, Hor. S. 2, 4, 13: Picenis cedunt pomis Tiburtia suco, id. ib. 2, 4, 70: celantia sucum, id. ib. 2, 8, 28: cantharus ingratus suco, Ov. Hal. 103.
  2. II. Trop., strength, rigor, energy, spirit: sucus ac sanguis (civitatis), Cic. Att. 4, 16, 10: ingenii, Quint. prooem. § 24.
      1. 2. Esp., of the vigor of a discourse, spirit, life: ornatur oratiosuco suo, Cic. de Or. 3, 25, 96: sucus ille et sanguis incorruptus usque ad hanc aetatem oratorum fuit, id. Brut. 9, 36: orationis subtilitas etsi non plurimi sanguinis est, habeat tamen sucum aliquem oportet, id. Or. 23, 76: omnes etiam tum retinebant illum Pericli sucum, id. de Or. 2, 22, 93: historia quoque alere orationem quodam uberi jucundoque suco potest, Quint. 10, 1, 31.