Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

praecōnĭum, ii, v. praeconius, II.

praecōnĭus, a, um, adj. [praeco],

  1. I. of or belonging to a praeco or public crier: quaestus, the office or business of a public crier, Cic. Quint. 31, 95.
  2. II. Subst: praecō-nĭum, ĭi, n.
    1. A. The office of a public crier: facere, to be a public crier, Cic. Fam. 6, 18, 1: praeconium me ut detis, make me your auctioneer, Plaut. Men. 5, 9, 93; Suet. Gram. 3.
    2. B. Transf.
      1. 1. In gen., a crying out in public; a proclaiming, spreading abroad, publishing (syn. praedicatio): tibi praeconium deferam, Cic. Att. 13, 12, 2; App. M. 6, p. 176, 3: praeconio contendere, in strength of voice, Suet. Ner. 24: domesticum, Cic. de Or. 2, 20, 86.
        Plur.: praeconia famae, Ov. H. 17, 207: peragere praeconia casūs, id. Tr. 5, 1, 9.
      2. 2. In partic., a publishing, celebrating, laudation, commendation (syn.: laudatio, elogium): praeconium alicui tribuere, Cic. Fam. 5, 12, 7: mandare versibus laborum praeconium, id. Arch. 9, 20: formae praeconia, Ov. Am. 3, 12, 9: praeconium facere de Deo, Lact. 1, 4, 2; 4, 14, 19.