Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

plācātē, adv., v. placo, P. a. fin.

plāco, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf.: placeo, planus].

  1. I. To reconcile; constr. alicui, aliquem (class. and freq.): agedum, fac, illa ut placetur nobis, that she be reconciled to us, Ter. Phorm. 5, 3, 1: vereor ut placari possit, id. ib. 5, 8, 72 (cf.: redigam vos in gratiam, v. 73): coeperas eum mihi placare, Cic. Att. 7, 1, 8: rogavit ut te sibi placarem, id. Fam. 13, 1, 3: his vocibus cum in se magis incitarent dictatorem quam magistro equitum placarent, Liv. 8, 33, 1: Hannibalem pater filio meo potui placare, id. 23, 9, 4: placare aliquem rei publicae, Cic. Cat. 2, 8, 17.
    Pass.: quae fuit eorum tanta iniquitas, ut placari populo Romano non possent? Cic. N. D. 3, 6, 15: neque nullam spem habebat, patrem sibi placari posse, Liv. 40, 20, 5.
    In mid. force; usually with in and acc.: numquam animo placari potuit in eum, be reconciled, i. e. consent to a reconciliation, Nep. Pelop. 5, 3; cf. id. Iph. 3, 3: homo quietus et sibi ipsi placatus, at peace with himself, tranquil, Cic. Tusc. 4, 17, 37.
    1. B. In gen., to quiet, soothe, calm, assuage, appease, pacify: animos placare ac lenire, Cic. Fin. 1, 14: placare et mitigare animum, id. Phil. 10, 3, 6: numen deorum immortalium, Caes. B. G. 6, 15: aliquem beneficiis, Liv. 4, 33: iram deorum donis, Cic. Leg. 2, 9, 22: benevolos objurgatores, id. N. D. 1, 3, 5: invidiam, Hor. S. 2, 3, 13.
      Poet.: ventos sanguine, Verg. A. 2, 116: Hippotades cum vult, aequora placet, Ov. M. 11, 432: escā ventrem iratum, Hor. S. 2, 8, 5: sitim, to quench, Mart. 1, 50, 17.
  2. II. To endeavor to appease, Hor. C. 2, 14, 6; Ter. Ad. 1, 2, 64.
    Hence, plācātus, a, um, P. a., soothed, appeased, calmed; quiet, gentle, still, calm, peaceful (class.): animi quietus et placatus status, Cic. Tusc. 5, 6, 16: tranquilla, quieta vita, id. Fin. 1, 21, 71: placidae ac minime turbulentae res, id. Or. 19, 63: maria, Verg. A. 3, 69: vultu ac sermone in omnes placato, Liv. 28, 32, 1.
    Comp.: placatiore animo aliquid facere, Liv. 37, 45; 2, 60: dii, Plin. 12, 18, 41, § 83.
    Sup.: quies placatissima, Cic. Tusc. 1, 41, 97.
    Hence, adv.: plācātē, quietly, gently, calmly, composedly (class.): omnia humana placate et moderate feramus, Cic. Fam. 6, 1, 4.
    Comp.: remissius et placatius ferre, Cic. Fam. 6, 13, 3.