Lewis & Short

plācābĭlis, e, adj. [placo].

  1. I. Pass., easy to be pacified, easily appeased, placable (class.): inimicis te placabilem, amicis inexorabilem praebes, Auct. Her. 4, 15, 21; 4, 45, 58: animi, Cic. Att. 1, 17, 4: ut eo placabiliorem praebeas, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A fin.: omnia habuisset aequiora et placabiliora, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 95: que quisque est major, magis est placabilis ira (al. irae), Ov. Tr. 3, 5, 31.
    With ad: Hortensii tam placabile ad justas preces ingenium, Liv. 4, 42, 9.
    Poet.: ara Dianae, placable, mild, gentle, Verg. A. 7, 764; so, ara Palici, id. ib. 9, 585.
  2. II. Transf., act., pacifying, appeasing, moderating, pro pitiating, acceptable (ante- and post-class.): te ipsum purgare ipsis coram placabilius est, is more fitted to appease, Ter. Ad. 4, 3, 17; id. Phorm. 5, 7, 68: si una hostia placabilis, placabiliores utique hostiae plures, Lact. 4, 28, 7: lingua, Vulg. Prov. 15, 4: sacrificium, Lact. Epit. 67, 4: hostia, Vulg. Num. 5, 8.
    Adv.: plācābĭlĭter, act., soothingly, appeasingly, Gell. 7, 3, 19.