Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word inponas could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

impŏlītē (inp-), adv., v. impolitus fin.

impŏlītĭa (inp-), ae, f. [impolitus], want of neatness, carelessness, negligence: si quis eques Romanus equum habere gracilentum aut parum nitidum visus erat, impolitiae notabatur: id verbum significat, quasi si tu dicas incuriae, Gell. 4, 12, 2; cf.: impolitias censores facere dicebantur, cum equiti aes abnegabant ob equum male curatum, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.

impŏlītus (inp-), a, um, adj. [2. in-politus], unpolished, rough (class.).

  1. I. Lit.: structurae lapidum impolitorum, Quint. 8,63.
  2. II. Trop., unpolished, inelegant, unrefined (class.): orationes Catonis valde laudo, significant enim quandam formam ingenii, sed admodum impolitam et plane rudem, Cic. Brut. 85, 294; cf.: genus hebes atque impolitum, id. de Or. 2, 31, 133: Timaeus ipsa compositione verborum non impolitus, id. ib. 2, 14, 58: grammaticus, Quint. 1, 5, 7: impolitae vero res et acerbae si erunt relictae, efferent se aliquando, etc., i. e. unfinished, Cic. Prov. Cons. 14, 34.
    * Adv.: impŏlītē, without ornament: tibi breviter impoliteque dicenti, Cic. de Or. 1, 49, 214.

impollūtus (inp-), a, um, adj. [2. inpollutus], unstained, unpolluted (post-Aug.): fides, Sil. 13, 679: virginitas, Tac. A. 14, 35: intemeratus, impollutus, id. ib. 16, 26.

Imporcĭtor (Inp-), ōris, m. [imporco], a deity that presides over the drawing of furrows: Fabius Pictor hos deos enumerat, quos invocat flamen sacrum Cereale faciens Telluri et Cereri … Imporcitorem, Serv. Verg. G. 1, 21; cf.: Imporcitor qui porcas in agro facit arando. Porca autem est inter duos sulcos terra eminens, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.

imporco (inp-), no perf., ātum, 1, v. a. [in-porca], to put into furrows; imporco αὐλακιζω, Gloss. Philox.: semen imporcatum occabimus, Col. 2, 10, 6.

importābĭlis (inp-), e, adj. [2. inportabilis], that cannot be borne, insupportable; lit. and trop. (late Lat.), Tert. adv. Marc. 4, 27 med.: moenium arietes, Cassiod. Var. 7, 6: malum, id. ib. 9, 2 al.
Adv.: importābĭlĭter, in an insupportable manner: omnia contra eos facientes, Cassiod. Hist. Eccl. 7, 29.

* importātīcĭus (inp-) or -tĭus, a, um, adj. [importo], brought in from abroad, imported: frumentum, Auct. B. Afr. 20, 4.

importo (inp-), āvi, ātum, 1, v. a. [inporto], to bring, carry, or convey into, to bring in from abroad, to import (class.).

  1. I. Lit.: qui (D. Laelius) commeatus Bullide atque Amantia importari in oppidum prohibebat, Caes. B. C. 3, 40, 5: vinum ad se omnino importari non sinunt, id. B. G. 4, 2 fin.: ullam rem ad se, id. ib. init.; cf. id. ib. 1, 1, 3: aere utuntur importato, id. ib. 5, 12, 5; so, frumentum, id. B. C. 3, 42 fin.: jumenta, id. B. G. 4, 2, 2: instrumentum balinei, Vell. 2, 114, 2; Varr. R. R. 1, 16, 3: grandines Septentrio importat et Corus, Plin. 2, 47, 48, § 126.
  2. II. Trop., to introduce, bring about, occasion, cause: importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores, Cic. Rep. 2, 4: facile patior, non esse nos transmarinis nec importatis artibus eruditos, sed genuinis domesticisque virtutibus, id. ib, 2, 15: si quid importetur nobis incommodi, propulsemus, id. Off. 2, 5, 18; cf.: plura detrimenta publicis rebus quam adjumenta per homines eloquentissimos importata, id. de Or. 1, 9, 38: calamitatem alicui, id. Sest. 69, 146: pestem aut incolumem famam alicui, id. Deiot. 15, 43: luctum alicui, Phaedr. 1, 28, 6: fecunditatem feminis, rabiem viris (vinum), Plin. 14, 18, 22, § 116: odium libellis, Hor. Ep. 1, 13, 5: (perturbationes animi) important aegritudines anxias atque acerbas, Cic. Tusc. 4, 15, 34; so, suspicionem, id. Fil. Fam. 16, 21, 6: fraudem aut periculum, Liv. 39, 14, 4: ignominiam (crimen), Dig. 50, 2, 5.

importūnē (inp-), adv., v. importunus fin.

importūnĭtas (inp-), ātis, f. [importunus].

  1. I. In gen., unsuitableness, unfitness (perh. only ante- and post-class., and very rare): importunitatem spectate aniculae, Ter. And. 1, 4, 4: loci, dangerousness, Gell. 3, 7, 5.
  2. II. In partic., of character, unmannerliness, incivility, impoliteness, rudeness, insolence (class.; esp. freq. in Cic.): importunitas et inhumanitas omni aetate molesta est, Cic. de Sen. 3, 7: vide inter importunitatem tuam senatusque bonitatem quid intersit, id. Verr. 2, 3, 16, § 42: tanta importunitas tantaque injuria Facta in nos est modo hic intus ab nostro ero, Plaut. Rud. 3, 3, 6: importunitas et superbia Tarquinii, Cic. Rep. 1, 40; so, with superbia, id. Lael. 15, 54: homo incredibili importunitate atque audacia, id. Verr. 2, 2, 30, § 74: ex tuo scelere, importunitate, etc., id. ib. 2, 3, 54, § 126: matris, id. Clu. 69, 195: animi, id. ib. 61, 170: animal ex omnium scelerum importunitate et omnium flagitiorum impunitate concretum, id. Pis. 9, 21; id. Sull. 27, 75: illis, quantum importunitatis habent, parum est impune male fecisse, Sall. J. 31, 22.

importūnus (inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).

  1. I. In gen. (rare): num importunum tempus in tanto otio? Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum): aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus, Sall. J. 92, 7: importuna locorum, Sil. 3, 540; cf.: Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat, Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18: vi quidem regere patriam aut parentis importunum est, Sall. J. 3, 2.
  2. II. ln partic., pregn.
    1. A. Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare): quom illi inportunam tempestatem conciet, Plaut. Trin. 2, 3, 8: neque alius importunior acutiorque morbus est, Cels. 4, 3: pauperies, Hor. C. 3, 16, 37: Caphareus, stormy, Ov. M. 14, 481.
    2. B. With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
      1. 1. Of living beings: tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest, Cic. Rep. 1, 33: importunus atque amens tyrannus, id. Verr. 2, 5, 40, § 103: crudelis atque importuna mulier, id. Clu. 63, 177: tam importunus tamque crudelis, id. Fin. 1, 10, 35: crudelissimus atque importunissimus tyrannus, Liv. 29, 17, 20: uxor importuna atque incommoda, Plaut. As. 1, 1, 47: senex, Ter. Heaut. 1, 2, 23: importunissimus hostis, Cic. Cat. 2, 6, 12: decemviri, Liv. 5, 2, 8: plebeii quam fuerint importuni, vides, Cic. Fam. 9, 21 fin.: locutores, Gell. 1, 15, 1: dives et importunus, Hor. Ep. 2, 2, 185: eripiet curule cui volet importunus ebur, id. ib. 1, 6, 54: volucres, Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.: ales (bubo), i. e. infausta, Verg. A. 12, 864.
      2. 2. Of things: immanis atque importuna natura, Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8: libidines, id. ib. 2, 4, 50, § 111: clades civitatis, id. Brut. 97, 332: mors, Ov. Am. 3, 9, 19: sitis famesque argenti, Hor. Ep. 1, 18, 23: importuna atque audax argutia, Gell. 3, 1, 6.
        Adv.: importunē (inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently: confidere suis testibus et importune insistere, Cic. Ac. 2, 25, 80: repetere, Dig. 13, 6, 17: immittere versum de Pyrrho, Gell. 10, 16, 18: vexare civitates tyrannica crudelitate, Just. 42, 1.
        Comp.: insultare veritati, Lact. 5, 2.
        Sup.: facere, Gell. 20, 6, 14.

importŭōsus (inp-), a, um, adj. [2. in-portuosus], without a harbor: mare, Sall. J. 17, 5: laeva inportuosa Italiae litora, Liv. 10, 2, 4; Tac. A. 4, 67: litus, Plin. Ep. 6, 31, 17: insula importuosissima omnium, Plin. 4, 12, 23, § 73.

impŏs (inp-), ŏtis, adj. [2. in-potis; cf. the opp., compos], not master of, not possessed of, without power over (ante- and postclass.): homo, animi impos, Plaut. Trin. 1, 2, 94: sui est impos animi, id. Cas. 3, 5, 7; id. Bacch. 4, 3, 3: mentis, Suet. Aug. 19 fin.; Lact. de Ira Dei, 21, 3: sui, Sen. Ep. 83, 3; Sen. Agm. 178; and absol., App. Dogm. Plat. 2, p. 22; cf.: impos est, qui animi sui potens non est, qui animum suum in potestate non habet, Paul. ex Fest. p. 109 Müll.: impos sui amore caeco, Sen. Agm. 117: veritatis, not partaking of, without, App. de Deo Socr. init. p. 43: damni, unable to bear, Aus. Idyll. 10, 274.

impŏsĭtīcĭus (inp-), or -tĭus, a, um, adj. [impono], laid on, applied (anteand post-class.).

  1. I. Lit.: canthari, only laid on, not fastened, Dig. 30, 1, 41, § 11.
  2. II. Trop.: nomina, i. e. the primitive names applied to things, Varr. L. L. 8, § 5 Müll.; 10, § 61: causa, ascribed (opp. naturalis and publica), Dig. 39, 1, 5, § 9.

impŏsĭtĭo (inp-), ōnis, f. [impono], gramm. t. t., the application of a name to a thing, Varr. L. L. 8, § 5 Müll.; 10, § 51; § 61 (in Plin. 27, 13, 115, § 141, the true reading is in potione).

* impŏsĭtīvus (inp-), a, um, adj. [impono], i. q. impositicius, applied: nomina, i. e. primitive names, Plin. 28, 4, 6, § 33.

* impŏsĭtor (inp-), ōris, m. [impono], one who applies a name to a thing, Varr. L. L. 7, § 2 Müll.

impŏsĭtus (inp-), a, um, Part., from impono.

impossĭbĭlis (inp-), e, adj. [2. inpossibilis], impossible (post-Aug.): impossibile aut potius infinitum est, Quint. 5, 10, 18: impossibilia aggrediantur, id. 5, 13, 34: nihil impossibile arbitror, App. M. 1, p. 111: ut Herculi quasi impossibile imperaverit, ut, etc., Just. 2, 4; App. Dogm. Plat. 3, p. 38: impossibile est, ut alveus fluminis publici non sit publicus, Dig. 43, 11, 1 med.: condicio, Gai. Inst. 3, 98.

impossĭbĭlĭtas (inp-), ātis, f. [impossibilis], impossibility (post-class.), App. M. 6, p. 179; Tert. Bapt. 2 fin. al.

impostor (inp-), ōris, m. [impono, II. B. 3.], a deceiver, impostor (post-class.; cf.: planus, sycophanta), impostores aut mendaces aut litigiosi, Dig. 21, 1, 4, § 3; Hier. Ep. 38 fin.; 54, 5; Paul. Nol. Carm. 21, 338.

impostūra (inp-), ae, f. [impono, II. B. 3.], deceit, imposture (late Lat.), Dig. 47, 20, 3; Treb. Gall. 12; Coll. Mos. et Rom. Leg. 2, 1.

impostus (inp-), a, um, v. impono init.

impōtābĭlis (inp-), e, adj. [2. in-potabilis], not drinkable, Hier. Ep. 78; Mans. 5.

impŏtens (inp-), entis, adj. [2. in-potens], powerless, impotent, weak, feeble (class.).

  1. I. In gen.
          1. (α) Absol.: neque homini infanti aut impotenti injuste facta conducunt, Cic. Fin. 1, 16, 52: ad opem impotentium, id. Mur. 28, 59; cf. Sall. Or. Licin.: (Juno) inulta cesserat impotens Tellure, Hor. C. 2, 1, 26.
          2. (β) With gen., having no power over, not master of, unable to control: gens impotens rerum suarum, Liv. 9, 14, 5; cf.: equi impotentes regendi, id. 35, 11, 10: ob sitim impotentes sui, Curt. 4, 7: impotens irae, Liv. 29, 9, 9: laetitiae, id. 30, 42, 17: amoris, Tac. H. 4, 44: doloris, Val. Max. 4, 6, 2: animi, Curt. 8, 1 fin. al.
  2. II. In partic., that is not master of himself, unbridled, headstrong, violent, insolent, immoderate, excessive, furious (syn.: effrenatus, infrenus).
    1. A. Of animated beings: mea (amica) est impotens, procax, Ter. Heaut. 2, 1, 15: victoria eos ipsos ferociores impotentioresque reddit, Cic. Fam. 4, 9, 3: impotens, iracundus, etc., id. Phil. 5, 9, 24: homo impotentissim us, ardens odio, id. ib. 5, 16, 42: confidens, impotens, etc., id. ib. 11, 7, 16: Marius immodicus gloriae, insatiabilis, impotens, Vell. 2, 11, 1: si contra impotentem suscepta est causa, Quint. 6, 1, 12: ferox atque impotens mulier, Suet. Ner. 28: inimici, id. Claud. 15: militibus impotens, violent, despotic towards the soldiers, Just. 26, 3.
          1. (β) Poet. with inf.: (regina) quidlibet impotens Sperare, Hor. C. 1, 37, 10.
    2. B. Of inanim. and abstr. things: quae effrenatio impotentis animi! Cic. Phil. 5, 8, 22; cf.: aut nullos animi motus aut non tam impotentes fuisse, id. Part. Or. 35, 119: laetitia, id. Tusc. 5, 7, 17: impotentissimus dominatus, id. Fam. 10, 27, 1: in multo impotentiorem subito rabiem accensi, Liv. 29, 9, 6: impotentissimae cogitationes (invidiae, avaritiae, etc.), Quint. 12, 1, 6: actiones, id. 5, 13, 21: superstitio (with saeva), Curt. 4, 10: postulatum, Liv. 7, 41, 8: jussa mulierum (with pervicacia), Tac. A. 3, 33: injuria, Liv. 38, 56, 11: amor, Cat. 35, 12: Aquilo, Hor. C. 3, 30, 3; cf. freta, Cat. 4, 18.
      Hence, adv.: impŏtenter.
      1. 1. (Acc. to I.) Powerlessly, weakly (very rare): elephantos impotentius regi, Liv. 27, 48, 11.
        More freq., but perh. not anteAug.,
      2. 2. (Acc. to II.) Passionately, violently, intemperately: aliquid facere, Quint. 1, 3, 13: dicere aliquid, id. 6, 3, 83: uti magna potentia, Sen. Ep. 42: flagitare divisionem agrorum divitum, Just. 16, 4: regnare, Auct. B. Alex. 33.
        Sup.: quae impotentissime fecit, Sen. Ben. 4, 17.

impŏtenter (inp-), adv., v. impotens fin.

impŏtentĭa (inp-), ae, f. [impotens].

  1. * I. Inability, want of wealth, poverty: magis propter suam impotentiam se semper credunt neglegi, Ter. Ad. 4, 3, 16.
  2. II. Want of moderation or self-restraint, ungovernableness, passionate behavior, violence, fury (freq. and class.): impotentia quaedam animi a temperantia et moderatione plurimum dissidens, Cic. Tusc. 4, 15, 34; Poet. ap. Cic. Tusc. 4, 16, 35: impotentia commotus animi, Sisenn. ap. Non. 527, 14: numquam potentia sua ad impotentiam usus, Vell. 2, 29: impotentiae exprobratio, Quint. 6, 2, 16: muliebris, Liv. 34, 2, 2; Tac. A. 1, 4; 12, 57: veteranorum, id. ib. 14, 31: nullius astri Gregem aestuosa torret impotentia, fiery violence, Hor. Epod. 16, 62.