Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dē-curro, cŭcurri or curri (cf.: decucurrit, Caes. B. G. 2, 21; Tac. A. 2, 7; Suet. Ner. 11: decucurrerunt, Caes. B. G. 2, 19, 7; Petr. 64, 3: decucurrerat, Liv. 1, 12: decucurrisse, id. 25, 17; also, decurrerunt, id. 26, 51; 38, 8: decurrēre, Verg. A. 4, 153; 11, 189: decurrisset, Liv. 33, 26), cursum, 3, v. n. and (with homogeneous objects, viam, spatium, trop. aetatem, etc.) a., to run down from a higher point; to flow, move, sail, swim down; to run over, run through, traverse (class. and very freq.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.
          1. (α) Neutr.: de tribunali decurrit, Liv. 4, 50: Laocoon ardens summa decurrit ab arcs, Verg. A. 2, 41; cf.: ab agro Lanuvino, Hor. Od. 3, 27, 3; for which merely with the abl.: altā decurrens arce, Verg. A. 11, 490; cf.: jugis, id. ib. 4, 153: Caesar ad cohortandos milites decucurrit, Caes. B. G. 2, 21; Suet. Ner. 11: ad naves decurrunt, Caes. B. C. 1, 28, 3; cf.: ad mare, Liv. 41, 2: ego puto te bellissime cum quaestore Mescinio decursurum (viz., on board ship), Cic. Fam. 16, 4, 3; cf.: tuto mari, to sail, Ov. M. 9, 591: celeri cymbā, id. F. 6, 77: pedibus siccis super summa aequora, id. M. 14, 50: piscis ad hamum, Hor. Ep. 1, 7, 74: monte decurrens velut amnis, id. Od. 4, 2, 5; Liv. 38, 13; Ov. M. 3, 569: uti naves decurrerent, should sail, Tac. A. 15, 43: in insulam quamdam decurrentes, sailing to, Vulg. Act. 27, 16: amnis Iomanes in Gangen per Palibothros decurrit, Plin. 6, 19, 22, § 69: in mare, Liv. 21, 26.
            Pass. impers.: nunc video calcem, ad quam cum sit decursum, etc., Cic. Tusc. 1, 8, 15: quo decursum prope jam siet, Lucr. 2, 962.
          2. (β) Act.: septingenta milia passuum vis esse decursa biduo? run through, Cic. Quint. 21, 81: decurso spatio ad carceres, id. Sen. 23, 83; cf., with the accessory idea of completion: nec vero velim quasi decurso spatio ad carceres a calce revocari, id. de Sen. 23, 83; and: decursa novissima meta, Ov. M. 10, 597: vada salsa puppi, Catull. 64, 6.
      1. 2. Transf., of the stars (poet.), to accomplish their course: stellaeque per vacuum solitae noctis decurrere tempus, Lucan. 1, 531; cf. lampas, id. 10, 501.
    2. B. Esp., milit. t. t., to go through military exercises or manœuvres, to advance rapidly, to charge, skirmish, etc.: pedites decurrendo signa sequi et servare ordines docuit, while performing evolutions, Liv. 24, 48; cf. id. 23, 35; 26, 51; 40, 6 al.: ex montibus in vallem, Caes. B. G. 3, 2, 4; cf.: ex omnibus partibus, id. ib. 3, 4: ex superiore loco, Liv. 6, 33: ex Capitolio in hostem, id. 9, 4: ab arce, id. 1, 12: inde (sc. a Janiculo), id. 2, 10 et saep.: incredibili celeritate ad flumen, Caes. B. G. 2, 19, 7.
      Pass. impers.: quinto (die) iterum in armis de cursum est, Liv. 26, 51.
      1. 2. Transf., to walk or run in armor, in celebrating some festival (usually in funeral games): (in funere Gracchi tradunt) armatum exercitum decucurrisse cum tripudiis Hispanorum, Liv. 25, 17: ter circum rogos, cincti fulgentibus armis, decurrēre, Verg. A. 11, 189; Tac. A. 2, 7; Suet. Claud. 1 (v. decursio).
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.
          1. (α) Neutr.: quin proclivius hic iras decurrat ad acreis, Lucr. 3, 312; 4, 706; 5, 1262: quibus generibus per totas quaestiones decurrimus, go over or through, Quint. 9, 2, 48; cf. id. 10, 3, 17; Plin. 7, 16, 15, § 72: omnium eo sententiae decurrerunt, ut, pax, etc., come to, Liv. 38, 8: ides se non illuc decurrere, quod, Tac. A. 4, 40: ad Philotam, Curt. 7, 1, 28: ad consulendum te, Plin. Ep. 10, 96.
            Pass. impers.: decurritur ad leniorem sententiam, they come to, Liv. 6, 19; Quint. 6, 1, 2: sermo extra calcem decurrens, Amm. 21, 1, 14: postremo eo decursum est, ut, etc., Liv. 26, 18; so id. 22, 31; 31, 20; Tac. A. 3, 59.
          2. (β) Act., to run or pass through: decurso aetatis spatio, Plaut. Stich. 1, 2, 14; and so of one’s course of life, id. Merc. 3, 2, 4; Ter. Ad. 5, 4, 6; Ov. Tr. 3, 4, 33; cf.: lumen vitae, Lucr. 3, 1042: noctis iter, Pac. ap. Varr. L. L. 6, p. 6 Müll. (v. 347 Ribb.): vitam, Prop. 2, 15, 41; Phaedr. 4, 1, 2; aetatem (with agere), Cic. Quint. 31 fin.: tuque ades inceptumque unā decurre laborem (the fig. is that of sailing in a vessel; cf. soon after: pelagoque volans da vela patenti), Verg. G. 2, 39 Heyne: ista, quae abs te breviter de arte decursa sunt, treated, discussed, Cic. de Or. 1, 32, 148; cf.: equos pugnasque virum decurrere versu, to sing, Stat. Silv. 5, 3, 149: priusquam mea tot laudes decurrere carmina possint, Auct. Paneg. in Pis. 198.
    2. B. In partic.
      1. 1. Pregn.: ad aliquid, to betake one’s self to, have recourse to: ad haec extrema et inimicissima jura tam cupide decurrebas, ut, etc., Cic. Quint. 15; so, ad istam hortationem, id. Caecin. 33, 65: ad medicamenta, Cels. 6, 18, 3: ad oraculum, Just. 16, 3: ad miseras preces, Hor. Od. 3, 29, 59: Haemonias ad artes, Ov. A. A. 2, 99; cf.: assuetas ad artes (Circe), id. Rem. Am. 287. Rarely to persons: ad Alexandri exercitum, Just. 14, 2.
        Pass. impers.: decurritur ad illud extremum atque ultimum S. C. … DENT OPERAM CONSVLES, etc., Caes. B. C. 1, 5, 3.
      2. 2. Of the heavenly bodies, to set, move downwards: qua sol decurrit meridies nuncupatur, Mel. 1, 1, 1; Manil. 1, 505.
        With acc., to traverse, Tibull. 4, 1, 160.
      3. 3. In the rhetor. lang. of Quint., said of speech, to run on, Quint. 9, 4, 55 sq.; 11, 1, 6; 12, 9, 2 al.
      4. 4. Proverb., to run through, i. e. to leave off: quadrigae meae decucurrerunt (sc. ex quo podagricus factus sum), i. e. my former cheerfulness is at an end, is gone, Petr. 64, 3.
        So, haec (vitia) aetate sunt decursa, laid aside, Coel. in Cic. Fam. 8, 13.