Lewis & Short

1. dĕcŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [decuria], to divide into decuriae.

  1. I. Prop.: equites decuriati, centuriati pedites, Liv. 22, 38, v. preced. art.
    Esp. to divide the people into companies or clubs for purposes of bribery and corruption: servorum delectus habebaturcum vicatim homines conscriberentur, decuriarentur, Cic. Sest. 15: decuriasse Plancium, conscripsisse, etc., id. Planc. 18, 45; cf. ib. 19, 47; id. Phil. 7, 6, 18; id. Q. Fr. 2, 3, 5, and v. decuriatio.
  2. * II. Trop.: vertex incrementis lustralibus decuriatus, i. e. of a man ten lustres old, Mart. Cap. 1, p. 1.