Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

com-prŏbo (conp-), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. Subject., to approve wholly of something, to assent to, sanction, acknowledge (class and very freq., esp in prose): istam tuam sentent. am laudo vehementissimeque comprobo, Cic. Imp. Pomp. 24, 69: decretum consulum, id. Att. 16, 16, D, 14 sq.: orationem omnium assensu, Liv. 5, 9, 7; cf. Suet. Aug. 68; 53: consensu potius eruditorum quam puerorum amore comprobari, Quint. 10, 1, 130 et saep.: has comproba tabulas, Cic. Caecin. 25, 72: ne domesticis quidem exemplis docti numen deorum comprobabimus? id. N. D. 2, 3, 7; Nep. Hann. 3, 1.
  2. II. Object., to prove, establish, attest, make good, show, confirm, verify something to others as true, good, excellent, virtuous, etc.: ut beneficium verbis initum nunc re comprobes, Ter. And. 5, 1, 5; cf. Plaut. Poen. 1, 2, 94: nec hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus conprobavit, Cic. Fin. 1, 20, 65: patris dictum sapiens temeritas filii comprobavit, id. Or. 63, 214: comprobat hominis consilium fortuna, Caes. B. G. 5, 58 fin.; cf. * Cat. 61, 62: rem alicujus testimonio, Cic. Verr. 2, 2, 48, § 119; cf.: indicio conprobato, Sall. C. 50, 1: perceleri (servi) interitu esse ab hoc comprobatum venenum, the quality of the poison was tested, Cic. Cael. 24, 58.