Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word adripi could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

ar-rĭpĭo (adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one’s self (esp. with haste).

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi, Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf. the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides, Pers. 4, 6, 23 Ritschl: gladium, id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10: pugionem, ib. Num. 25, 7: securim, ib. Jud. 9, 48: arma, Liv. 35, 36: cultrum, id. 3, 48: telum, vestimenta, Nep. Alcib. 10, 5: arcus Arripit, Ov. M. 5, 64: ensem, id. ib. 13, 386: saxum, Curt. 6, 9: pileum vel galerum, Suet. Ner. 26: scutum e strage, Tac. A. 3, 23: sagittam et scutum, Vulg. Jer. 6, 23: clipeum, ib. Isa. 21, 5: aliquem barbā, Plaut. Rud. 3, 4, 64: manu, Liv. 6, 8: aliquam comā, Ov. M. 6, 552: caput capillo, Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.
    2. B. Trop., to take to one’s self, procure, appropriate, seize: Arripe opem auxiliumque ad hanc rem, Plaut. Mil. 2, 2, 65: vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest, Cic. Or. 1, 59, 252: cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit, id. Sest. 32: non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio, id. Mur. 6: libenter adripere facultatem laedendi, id. Fl. 8, 19: aliquid ad reprehendendum, id. N. D. 2, 65, 162: impedimentum pro occasione arripere, Liv. 3, 35 al.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure: Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem, Ter. Ad. 3, 2, 18: simul arripit ipsum Pendentem, Verg. A. 9, 561: medium arripit Servium, Liv. 1, 48: quando arripuerit te spiritus Domini malus, Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29: Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim, Lucr. 6, 661: quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo, you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159: nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit, id. Fin. 2, 28, 93: vitulum, Vulg. Deut. 9, 21: leones, ib. Dan. 6, 24: navem, ib. Act. 27, 15: arrepto repente equo, Liv. 6, 8: cohortes arreptas in urbem inducit, id. 34, 20.
      Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity: pueri celeriter res innumerabiles adripiunt, Cic. Sen. 21, 78: quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens, id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30: Quarum studium etsi senior arripuerat, Nep. Cato, 3, 2: quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo, Cic. N. D. 3, 11, 26: quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate, id. Div. 2, 11, 26.
    2. B. As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio; esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus, Cic. Planc. 22, 54: ad quaestionem ipse adreptus est, id. Clu. 33: tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit, Liv. 2, 54: arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius, id. 3, 58: arreptus a viatore, id. 6, 16: quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est, Suet. Caes. 23: inter Sejani conscios arreptus, id. Vit. 2.
      Hence,
    3. C. In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69: luxuriam et Nomentanum arripe mecum, id. 2, 3, 224.