Lewis & Short

ad-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to add, join, annex, or bind to any thing.

  1. I. Lit., of cattle, to yoke, to harness (cf.: jugo, jugum, jungo, etc.): adjunxere feras (preceded by bijugos agitare leones), Lucr. 2, 604: tauros aratro, Tib. 1, 9, 7: plostello mures, Hor. S. 2, 3, 247: tigribus adjunctis aurea lora dabat, Ov. A. A. 1, 552; so id. Am. 1, 1, 26; Gell. 20, 1.
    Hence,
  2. II. Transf.
    1. A. Of persons or things, to join or add to.
      With ad or dat.: ad probos te adjunxeris, Plaut. Aul. 2, 2, 59; where the figure of yoking is closely adhered to (v. the connection): adjunge te ad currum, Vulg. Act. 8, 29: socium quaerit, quem adjungat sibi, Plaut. As. 2, 2, 22: comitem T. Volturcium, Cic. Cat. 3, 4: se comitem fugae, id. Att. 9, 10, 2: ei proxime adjunctus frater fuit, id. Brut. 28: viro se, Verg. A. 8, 13: adjuncti sunt Paulo et Silae, Vulg. Act. 17, 4: accessionem aedibus, Cic. Off. 1, 39: ulmis vites, Verg. G. 1, 2: classem lateri castrorum, id. A. 9, 69; so esp. freq. of places, lying near, adjacent: huic fundo continentia quaedam praedia et adjuncta mercatur, Cic. Caec. 4; Nep. Dion. 5; Curt. 8, 1; cf. id. 5, 4; Sil. 8, 642.
      Trop.: ad malam aetatem adjungere cruciatum, Pac. ap. Non. 2, 1: imperium credat gravius esse, vi quod fit, quam illud quod amicitia adjungitur, the command which is put upon him, given him, with kind feeling, Ter. Ad. 1, 1, 42.
      Hence, adjungere aliquem sibi, to bind to one’s self, to enter into friendship with, to make one a friend: familiam colere, adjuvare, adjungere, Ter. Ad. 5, 8, 4; Cic. Mur. 19; so Q. Cic. Pet. 7; Nep. Alc. 5, 9; id. Eum. 2; so, agros populo Romano, Cic. Agr. 1, 2: totam ad imperium pop. R. Ciliciam, id. Imp. Pomp. 12, 35: urbem in societatem, Liv. 37, 15: sibi aliquem beneficio, to lay one under obligation to one’s self, to oblige: quem beneficio adjungas, Ter. Ad. 1, 1, 47; also without beneficio: ut parentes propinquosque eorum adjungeret, Tac. A. 3, 43.
    2. B. Met. of mental objects, to apply to, to direct to (very freq. and class.): animum ad aliquod studium, Ter. And. 1, 1, 29: fidem visis, to give credit to, Cic. Ac. 1, 11; id. Div. 2, 55: huc animum ut adjungas tuum, Ter. Hec. 4, 4, 61: diligentia vestra nobis adjungenda est, Cic. Clu. 1: ut aliquis metus adjunctus sit ad gratiam, id. Div. in Caecil. 7, 24: suspicionem potius ad praedam quam ad egestatem, to direct suspicion rather to him who possesses the booty, than to him who lives in poverty, id. Rosc. Am. 31.
    3. C. To add or join something to a thing as an accompaniment, to annex, to subjoin, to let follow or attend: audi atque auditis hostimentum adjungito, hear and let requital follow what is heard, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 154 Vahl.): huic voluptati hoc adjunctum est odium, Plaut. Curc. 1, 3, 34: istam juris scientiam eloquentiae tamquam ancillulam pedisequamque adjunxisti, Cic. de Or. 1, 55, 236.
      Hence of a new thought or circumstance, to add it to the preceding: quod cum dicerem, illud adjunxi: mihi tecum ita, etc., Cic. Fam. 5, 2: satis erit dictum, si hoc unum adjunxero, Nep. Epam. 10: His adjungit, Hylan nautae quo fonte relictum Clamassent, Verg. E. 6, 43 (v. addo, adjicio, etc.): ad ceteras summas utilitates, haec quoque opportunitas adjungatur, ut, etc., Cic. Imp. Pomp. 17, 50: Adjuncto vero, ut iidem etiam prudentes haberentur, id. Off. 2, 12.
      Hence,
    4. D. In rhet.: adjuncta, n., collateral circumstances: loci argumentorum ex adjunctis repeti possunt, ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid postea evenerit, Cic. Top. 12; so id. ib. 18; cf. consequens.
      Hence, adjunctus, a, um, P. a.
    1. A. Joined, added to, or connected with a thing: quae propiora hujus causae et adjunctiora sunt, Cic. Clu. 10: ventum ad veram et adjunctissimam quaestionem, Arn. 7, p. 243.
      Hence,
    2. B. adjuncta, ōrum, n., additional circumstances, adjuncts, things closely connected with, belonging or suitable to: semper in adjunctis aevoque morabimur aptis, Hor. A. P. 178.
      Adv. not used.