Lewis & Short

ad-jūdĭco, āvi, ātum, 1, v. a., to grant or award a thing to one, as judge, to adjudge (opp. abjudico).
With acc. and dat.

  1. I. Lit.: me est aequum frui fraternis armis mihique adjudicarier, Poët. ap. Auct. Her. 2, 26, 42: regnum Ptolemaeo, Cic. Agr. 2, 17; 2, 43: mulierem Veneri in servitutem, id. Div. in Caecil. 17, 56: Bruto legiones, id. Phil. 10, 6; so id. Off. 1, 10; Liv. 3, 72; Val. Max. 7, 3; Suet. Aug. 32 al.: nemo dubitabat, quin domus nobis esset adjudicata, Cic. Att. 42; so Caes. B. G. 7, 37; cf. Sen. Hipp. 109.
    And poet. of Augustus: si quid abest (i. e. dicioni Romanorum nondum subjectum) Italis adjudicat armis, i. e. like a judge, he subjects the nations to the Roman sway, merely by his arbitrary sentence, Hor. Ep. 1, 18, 57: causam alicui, to decide in one’s favor, Cic. de Or. 2, 29, 129.
  2. II. In gen., to assign or ascribe a thing to one: Pompeius saepe hujus mihi salutem imperii adjudicavit, has ascribed to me, Cic. Att. 1, 19: optimum saporem ostreis Lucrinis adjudicavit, conceded, Plin. 9, 54, 79, § 168.
    Note: For adjudicato in Plaut. Men. 1, 3, 6, Ritschl reads tu judicato.