Lewis & Short

rĕ-prōmitto, mīsi, missum, 3, v. a.

  1. I. Lit., mercant. t. t., to promise in return, to engage or bind one’s self: repromittam istoc tibi nomine solutam rem futuram, Plaut. As. 2, 4, 48; id. Curc. 5, 2, 67; Cic. Rosc. Com. 13, 39; Suet. Claud. 20; Just. 22, 2, 5.
    1. B. Transf., in gen., to promise in return, etc.: non mehercule, inquit, tibi repromittere istuc quidem ausim, Cic. Brut. 5, 18: ad hunc gustum totum librum repromitto. Plin. Ep. 4, 27, 5; Suet. Tib. 17.
  2. * II. To promise again or anew: imperaturum repromittens, Suet. Oth. 4.