Lewis & Short

ob-trūdo (collat. from obstrūdo), si, sum, 3, v. a., to thrust into or against (ante- and post-class.).

  1. A. In gen.: titionem inguinibus, App. M. 7, p. 200 fin.
  2. B. In partic.
    1. 1. To gulp down, to swallow hastily: obtrudamus pernam, sumen, glandium, Plaut. Curc. 2, 3, 87.
      In the form obstrudo: stans obstrusero aliquid strenue, id. Stich. 4, 2, 12; cf.: obstrudant obsatullent, ab avide trudendo ingulam, non sumendo cibum. Unde et obstrudulentumdixit Titinius: obstrudulenti aliquid, quod pectam sedens, etc., Paul. ex Fest. p. 193 Müll.
    2. 2. Transf., to thrust, press, force, or obtrude upon one: virginem alicui, Ter. And. 1, 5, 15: palpum alicui, to wheedle, cajole one, Plaut. Ps. 4, 1, 35: arma armis, corpora corporibus, to dash, force against, Amm. 16, 12: tactu obtrudentia, Cael. Aur. Acut. 2, 37, 197 (but obstrusa, Sen. Ep. 68, 4, is a false reading for abstrusa).