Lewis & Short

obtūsĭo, ōnis, f. [obtundo],

  1. I. a crushing, bruising: membri, Tert. Res. Carn. 57.
  2. II. Bluntness, dulness (eccl. Lat.): obtusio sensuum, Tert. adv. Marc. 3, 6; Cael. Aur. Tard. 1, 1, 6: visus, id. ib. 1, 1, 5.
    Absol., Cael. Aur. Tard. 2, 6, 91; 1, 4, 62.