Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo], to be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).

        1. (α) With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iishabeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.
        2. (β) Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.
        3. * (γ) Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.

suscensĕo, v. succenseo.