Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

prŏpĭtĭo, āvi, ātum, 1 (prōpĭtĭo, Ven. Fort. S. M. 4, 163; Prud. στεφ. 3, 211), v. a. [propitius],

  1. I. to render favorable, to appease, propitiate (ante-class. and post-Aug.; cf. placo), Pac. ap. Non. 111, 20: Venerem, Plaut. Poen. 1, 2, 120: manes Galbae, Suet. Oth. 7: Jovem, Curt. 4, 13, 15; 4, 7, 24; Sen. Ep. 95, 50; Val. Max. 1, 1, 1: propitiata Juno per matronas, Tac. A. 15, 44: numina, Plin. 15, 30, 40, § 135: suum genium, Tac. Or. 9.
    Pass., to be propitious: propitietur vobis Dominus, Vulg. Lev. 23, 28.
  2. II. Transf., to atone for: de propitiato peccato, Vulg. Ecclus. 5, 5.

prŏpĭtĭus, a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), adj. [prope], favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).

  1. I. Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi, Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164: cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto, id. Curc. 4, 4, 1: ita deos mihi velim propitios, ut, etc., Cic. Div. in Caecil. 13, 41: parentes, Ter. Ad. 1, 1, 6: hunc propitium sperant, illum iratum putant, Cic. Att. 8, 16, 2: uti volens propitius suam sospitet progeniem, Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.
  2. II. Of things: propitiis auribus accipitur, Sen. Suas. 1: propitius et tranquillus Oceanus, Flor. 3, 10: pax, Plaut. Trin. 4, 1, 18: voluntas, Nep. Dion, 9, 6.