prŏpĭtĭus, a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), adj. [prope], favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).
- I. Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi, Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164: cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto, id. Curc. 4, 4, 1: ita deos mihi velim propitios, ut, etc., Cic. Div. in Caecil. 13, 41: parentes, Ter. Ad. 1, 1, 6: hunc propitium sperant, illum iratum putant, Cic. Att. 8, 16, 2: uti volens propitius suam sospitet progeniem, Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.
- II. Of things: propitiis auribus accipitur, Sen. Suas. 1: propitius et tranquillus Oceanus, Flor. 3, 10: pax, Plaut. Trin. 4, 1, 18: voluntas, Nep. Dion, 9, 6.