Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

intestātō, adv., v. 1. intestātus fin.

1. in-testātus, a, um, adj.

  1. I. That has made no will, intestate: si intestata esset mortua, Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53: cives, Trajan. ap. Plin. Ep. 10, 88: ad cenam si intestatus eas, Juv. 3, 274: senectus, id. 1, 144: mori, Dig. 25, 4, 4; cf. ib. 50, 16, 64.
  2. II. Not convicted by witnesses: indemnatus atque intestatus, Plaut. Curc. 5, 3, 17; so id. ib. 5, 2, 24.
  3. III. Not trustworthy: servus, Pompon. ap. Non. 323, 28.
    Hence,
    1. A. Subst.: intestātus, i, m.; intestā-ta, ae, f., one who has not made a will: virgo vestalis neque heres est cuiquam intestato neque intestatae quisquam, Lab. ap. Gell. 1, 12, 18.
      Plur., Gai. 3, 1 sqq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 16, 3; 1 sq.
    2. B. As adv.: intestātō or ab intestātō, without a will, intestate: paterfamilias cum mortuus esset intestato, Cic. de Or. 1, 40, 183; id. Inv. 2, 50, 148: ab intestato heres, Dig. 37, 7, 1, § 8; 5, 2, 6, § 1; 29, 2, 93 al.

2. in-testātus, a, um, [2. testis], emasculated: si intestatus non abeo hinc, Plaut. Mil. 5, 1, 23.