Lewis & Short

commŏnĕ-făcĭo (conm-), fēci, factum (pass. -fio, -factus sum, -fieri), 3, v. a. [commoneo], to remind one forcibly (of something), to put in mind, to admonish, to impress upon (in good prose, most freq. in Cic.); constr. with acc. (personae or rei), a rel.clause, ut or acc. and inf.: te propter magnitudinem provinciae etiam atque etiam esse commonefaciendum, Cic. Fam. 13, 72, 1; cf. humorously: commonefacere aliquem monimentis bubulis, to give one a remembrance, Plaut. Stich. 1, 2, 6.
With aliquem alicujus rei: cum ipse te veteris amicitiae commonefaceret, Auct, Her. 4, 24, 35; so, quemque beneficii sui, Sall. J. 49, 4; and pass., Cic. Verr. 2, 5, 43, § 112.
With aliquem de aliquā re, Cod. Th. 1, 1, 3: simul commonefacit, quae ipso praesente in concilio Gallorum de Dumnorige sint dicta, * Caes. B. G. 1, 19 fin.; so with a rel.-clause, Metell. ap. Cic. Fam. 5, 3, 2: simul commonefecit, sanxisse Augustum, etc., * Tac. A. 6, 12: illi eum commonefaciunt, ut, etc., Cic. Verr. 2, 2, 17, § 41.
With acc. rei: istius turpem praeturam, Cic. Verr. 2, 4, 64, § 144: mores vetustatis, Vitr. 2, 1, 5.