Lewis & Short

brācātus, a, um, adj. [braca].

  1. I. Wearing trowsers or breeches.
    1. A. A gen. epithet for foreign, barbarian, effeminate: sic existimatis eos hic sagatos bracatosque versari, Cic. Font. 15, 33 (11, 23): nationes, id. Fam. 9, 15, 2: miles, Prop. 3 (4), 4, 17: turba Getarum, Ov. Tr. 4, 6, 47 Jahn: Medi, Pers. 3, 53.
    2. B. As a geog. designation of the land and the people beyond the Alps, = transalpinus, in distinction from togatus (q. v.): Gallia Bracata, afterwards called Gallia Narbonensis, Mel. 2, 5, 1; Plin. 3, 4, 5, § 31; cf.: bracatis et Transalpinis nationibus, Cic. Fam. 9, 15, 2.
      Hence, sarcastically: O bracatae cognationis dedecus (kindr. with the people of Gallia Bracata, through his maternal grandfather, Calventius), Cic. Pis. 23, 53: bracatorum pueri, boys from Gallia Narbonensis, Juv. 8, 234.
  2. II. In gen., wearing broad garments: Satarchae totum bracati corpus, Mel. 2, 1, 10.