Lewis & Short

ūmectus (less correctly hū-), a, um, adj. [umeo], of a moist nature, moist, damp, wet (ante- and post-class. for umidus): terra exhalat auram atque auroram umidam, umectam, Pac. ap. Varr. L. L. 5, 4, 9, § 24: locus umectus, Cato, R. R. 6, 3; Varr. R. R. 1, 24, 4; Lucr. 4, 634: sapor vini, Pall. Oct. 14, 18: qualitas caeli, id. 1, 16, 6.
Comp.: ventres umectiores, Macr. S. 7, 15 med.: nubes, App. de Deo Socr. p. 47.
Sup.: mulier umectissimo est corpore, Macr. S. 7, 6 med.; 7, 10.