Lewis & Short

suf-fĭo (subf-), īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [ fio = θύω], to fumigate, perfume, scent (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.; but cf. suffimentum; cf.: vaporo, fumigo): (testam) suffito sertā et schoeno et palmā, Cato, R. R. 113, 1: thymo, Verg. G. 4, 241: bonis odoribus, Col. 12, 18, 3: locum, Prop. 4 (5), 8, 84: suffire et purgare domos, Plin. 25, 5, 21, § 49: tecta, id. 12, 17, 40, § 81: se taetris odoribus, Lucr. 4, 1175: oculos jocinore decocto, Plin. 28, 11, 47, § 171: urnā suffitā haurit aquam, Ov. F. 5, 676: apes, Col. 9, 14, 7: carnem recentem haedorum pilo, to burn for the purpose of fumigation, Plin. 28, 10, 42, § 154: rutam, id. 20, 13, 51, § 139: suffitum anisum, id. 20, 17, 73, § 187.
Poet.: ignibus aethereis terras suffire, i. e. to warm, Lucr. 2, 1098.