Lewis & Short

strīdor, ōris, m. [strideo], any harsh, shrill, hissing, grating, or creaking sound; a creaking, hissing, rattling, buzzing, whizzing, whistling, etc. (class.; esp. freq. in the poets; cf.: strepitus, clangor): serpentis, Ov. M. 9, 65; cf. id. ib. 8, 287: elephantorum, Hirt. B. Afr. 72, 5; 84, 1; Liv. 30, 18; 44, 5: stellionis, id. 29, 4: simiae, Ov. M. 14, 100: volant pinnarum stridore (locustae), Plin. 11, 29, 35, § 104: Troglodytis stridor, non vox, Plin. 5, 8, 8, § 45: horrifer Aquilonistridor, Att. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 68 (Trag. Rel. v. 567 Rib.): ne stridorem quidem serrae, cum acuitur (audiunt), Cic. Tusc. 5, 40, 116; id. poët. Div. 1, 7, 13: procellae, Prop. 3, 7 (4, 6), 47: rudentum, Verg. A. 1, 87; Ov. M. 11, 495: januae, id. ib. 11, 608: dentium, Cels. 2, 7; Plin. 11, 51, 112, § 267: pinnarum, id. 11, 29, 35, § 104: lituum, Luc. 1, 237: catenae, Juv. 14, 23: harena, quae manu confricata fecerit stridorem, Vitr. 2, 4 et saep.: tribuni plebis stridor, Cic. Agr. 2, 26, 70: stridor acutus, Hor. C. 1, 34, 15; Sil. 6, 179; Petr. 122: consonantium tristior stridor, Quint. 9, 4, 37.
Plur.: stridores aurium, Plin. 20, 6, 21, § 45.