stăbĭlĭtas, ātis, f. [stabilis], a standing fast or firm, steadfastness, firmness, durability, immovability, stability (class.).
- I. Lit.: ita mobilitatem equitum, stabilitatem peditum in proeliis praestant, * Caes. B. G. 4, 33: stirpes stabilitatem dant iis, quae sustinent, Cic. N. D. 2, 47, 120: dentium, Plin. 23, 3, 37, § 74.
- II. Trop.: qui poterit aut corporis firmitate aut fortunae stabilitate confidere? Cic. Tusc. 5, 14, 40: benevolentiam non stabilitate et constantiā judicare, id. Off. 1, 15, 47; so (with constantia) id. Lael. 18, 65: stabilitas amicitiae confirmari potest, cum, etc., id. ib. 22, 82; cf. id. Fin. 1, 20, 66: hae sunt sententiae, quae stabilitatis aliquid habeant, id. Tusc. 5, 30, 85.