Lewis & Short

pūmĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [pumex],

  1. I. to rub or smooth with pumice-stone, to polish (anteclass. and post-Aug.): rador, subvellor, desquamor, pumicor, ornor, Lucil. ap. Non. 95, 16: pumicata manus, Mart. 5, 41, 6: pumicata frons, id. 1, 67, 10; Cat. 39, 19: dentes, Hier. Ep. 10.
  2. II. Trop.: nullis assentantium pumicatur sermonibus, Ambros. Ep. 43, 12.
    Hence, pūmĭcātus, a um, P. a., smoothed, i. e. effeminate, luxurious: homo comptus et pumicatus, Plin. Ep. 2, 11, 23: satrapae (with myrrhati, malobathrati), Sid. Ep. 8, 3 fin.: detonsus pumicatusque, id. ib. 1, 7.