Lewis & Short

prŏpĕro, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [properus].

  1. I. Act., to hasten, quicken, accelerate; to prepare, make, or do with haste (mostly poet. and in post-Aug. prose): alia quae incepto usui forent properare, Sall. J. 37, 4: itineris properandi causā, id. ib. 105, 2: properato itinere, id. ib. 112, 2: vascula intus pure propera, Plaut. Aul. 2, 3, 3: obsonia, id. Cas. 2, 8, 57: fulmina, Verg. G. 4, 171: pecuniam heredi, Hor. C. 3, 24, 62: mortem, Tib. 4, 1, 205; Verg. A. 9, 401: coeptum iter, Tac. H. 3, 40: deditionem, id. A. 2, 22: caedem, id. ib. 11, 37: naves, id. ib. 2, 6: hoc studium, Hor. Ep. 1, 3, 28.
    In pass.: vellera properabantur, Hor. Epod. 12, 21: teneri properentur amores, Dum vacat, let them be sung hastily or briefly, Ov. Am. 3, 1, 69: properatur amor, id. M. 5, 396: hinc porticus, inde delubra properantur, Plin. Pan. 51, 3.
  2. II. Neutr., to make haste, to hasten, be quick (class.): aliud est properare, aliud festinare. Qui unum quid mature transigit, is properat: qui multa simul incipit neque perficit, is festinat, Cato ap. Gell. 16, 14, 2; id. ap. Fest. p. 234 Müll.; id. ap. Non. 441, 22: propera, fer pedem, Plaut. Men. 3, 3, 30: properatinocius? id. Curc. 2, 2, 33: simulabat sese negotii causā properare, Sall. J. 76, 1; 58, 6: in Italiam, Caes. B. G. 2, 35; id. B. C. 2, 20: ad praedam, ad gloriam, id. ib. 2, 39: ad gaudia, Hor. C. 4, 12, 21: Romam, Cic. Mil. 19, 49: in patriam, id. Fam. 12, 25: in fata, Luc. 8, 658: sacris, for a sacris, Ov. M. 6, 201; Hor. Ep. 2, 1, 58; but sometimes with collat. notion of excessive haste: properantibus Blaesus advenit, increpabatque, etc. (cf. the context), Tac. A. 1, 18; 13, 17.
    With sup.: ultro licentiam in vos auctum, atque adjutum properatis, Sall. Or. Licin. ad Pleb. (H. 3, 61, 16 Dietsch).
    With inf.: argentum propere propera vomere, Plaut. Curc. 5, 3, 10: redire in patriam, Cic. Prov. Cons. 14, 35: quin huc ad vos venire propero? id. Rep. 6, 15, 15: signa inferre, atque evadere oppido, Sall. J. 56, 5: pervenire, Caes. B. G. 2, 11: aliquem amando Perdere, Hor. C. 1, 8, 2.
    With object-clause: se quisque hostem ferire properabat, Sall. C. 7, 6; Amm. 25, 7.
    Impers. pass.: properatum vehementer, cum, etc., Cic. Sull. 19, 54; Verg. A. 4, 416.
    Transf., of inanimate subjects, with inf. pass.: mala decerpi properantia, Plin. 15, 14, 15, § 52.
    Hence,
    1. A. prŏpĕrans, antis, P. a., hastening, hasty, rapid, speedy (class.): ille properans, festinans, Cic. Phil. 9, 3, 6: haec properantes scripsimus, in haste, id. Att. 4, 4, a.
      Comp.: rotam solito properantior urget, Claud. in Ruf. 2, 337.
      Hence, adv.: prŏpĕran-ter, hastily, speedily, quickly (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.: propere, cito, festinanter, celeriter, etc.), Lucr. 5, 300: properanter accepit codicillos, Tac. A. 16, 24.
      Comp.: beneficia properantius, quam aes mutuum, reddere, Sall. J. 96, 2; 8, 2: ire, Ov. F. 4, 673.
      Sup.: properantissime aliquid afferre, Cod. Th. 11, 30, 8.
    2. B. prŏpĕrātus, a, um, P. a., hurried, accelerated, rapid, quick, speedy (mostly poet.): tabellae, Ov. M. 9, 586: mors, id. Tr. 3, 3, 34: gloria rerum, id. M. 15, 748: meta curribus, i. e. rapidly approached, Mart. 10, 50, 7: naves, Tac. A. 2, 6: tela, id. ib. 2, 80.
      Comp.: properatius tempus, Sol. 26.
      Absol.: properato opus est, there is need of haste: accurato et properato opus est, Plaut. Mil. 3, 1, 210: erat nihil, cur properato opus esset, Cic. Mil. 19, 49.
      Hence, adv.: prŏpĕrā-tō, quickly, speedily (Tac.): properato ad mortem agitur, Tac. A. 13, 1.