prō-cĭĕo, no 
- I. perf., cĭtum, 2, v. a., to call forth, demand (post-class.): matrem procitum plurimi venerunt, Liv. Andron. ap. Paul. ex Fest. p. 225 Müll. (a transl. of the Homeric τόσσοι μητέρ’ ἐμὴν μνῶνται, Od. 1, 248).
 
- II.  Procitum testamentum dicebatur velut procatum, provocatum, id est irritum ac ruptum, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.