Lewis & Short

2. pā̆trĭus, a, um, adj. [patria].

  1. I. In gen., of or belonging to one’s native country or home, native: patrius sermo, Cic. Fin. 1, 2, 4; Hor. A. P. 57: mos, Cic. Par. 4, 1, 27: ritus, id. Leg. 2, 9, 21: carmen patrium canere, a national song, Curt. 3, 3, 9: Mycenae, i. e. their home, Verg. A. 2, 180: palaestrae, id. ib. 3, 281: vox, Vulg. 2 Macc. 7, 8.
  2. II. In partic., in gram.: nomen patrium, a gentile noun (like Romanus, Atheniensis, etc.), Prisc. p. 580 P.