Lewis & Short

nŭmĕrārĭus, ii, m. [numerus].

  1. I. An arithmetician, Aug. in Psa. 146, § 11; id. Lib. Arb. 2, 11.
  2. II. An accountant, keeper of accounts: numerarii vocati sunt, qui publicum nummum aerariis inferunt, Isid. Orig. 9, 4; Amm. 19, 9; Sid. Ep. 1, 11; 2, 1; 5, 7; Cod. Just. 12, tit. 50: De numerariis, actuariis, etc.