Lewis & Short

1. ap-pello (adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.

  1. I. In gen.
    1. A. Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
        1. a. With ad: ad ignotum arbitrum me adpellis, Plaut. Rud. 4, 3, 104: armentum ad aquam, Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11: ad litora juvencos, Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22: turres ad opera appellebat, Caes. B. C. 1, 26.
        2. b. With in: in flumen, Dig. 43, 13, 1.
        3. c. With dat.: Hinc me digressum vestris deus appulit oris, Verg. A. 3, 715.
        4. d. With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.
        5. e. Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.
    2. B. Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply: animum ad scribendum adpulit, Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.
      Also to bring into any condition: argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt, drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.
  2. II.
    1. A. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
        1. a. With navem. abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24: cum Persae classem ad Delum appulissent, Cic. Verr. 2, 1, 18: si ille ad eam ripam naves appulisset, id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.: cum ad villam nostram navis appelleretur, id. Att. 13, 21: Alexandrum in Italiam classem appulisse constat, Liv. 8, 3; so id. 28, 42: naves appulsae ad muros, id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.
        2. b. With nave: cum Rhegium onerariā nave appulisset, Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.
        3. c. Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12: ad insulam appulerunt, Liv. 37, 21: cum ad litus appulisset, Quint. 7, 3, 31: cum ad Rhodum appulisset, Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.
        4. d. Pass. absol.: alios ad Siciliam appulsos esse, Cic. Verr. 2, 5, 28: ripae suorum appulsus est, Vell. 2, 107.
        5. e. Seldom in a neutr. sense: navis adpellit, comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27: Germanici triremis Chaucorum terram adpulit, id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98: Alexandrina navis Dertosam appulit, id. Galb. 10.
          Poet.: appellere aliquem: me vestris deus appulit oris, Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).
    2. B. Trop.: timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti, Cic. de Or. 2, 37: nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses, id. Rab. Perd. 9, 25.