Lewis & Short

irrĕquĭētus (inr-), a, um, adj. [2. inrequietus],

  1. I. unquiet, restless (poet. and in post-Aug. prose): Enipeus, Ov. M. 1, 579: illa, id. ib. 5, 443: Charybdis, id. ib. 13, 730: agitatio, Sen. Brev. Vit. 10, 6: circuitus mundi, Plin. 2, 5, 4, § 11; cf.: ambitus (mundi), id. 2, 3, 3, § 6.
  2. II. Transf., disquieting, causing unrest: sors mea, Ov. M. 2, 386: bella, id. Tr. 2, 236.