Lewis & Short

inglōrĭus, a, um, adj. [2. in-gloria], without glory or fame, not glorious, inglorious.

  1. I. Lit. (class.): beati qui honorati sunt videntur; miseri qui sunt inglorii, Cic. Leg. 1, 11, 32: latam trahens inglorius alvum, Verg. G. 4, 94: imperium, Tac A. 12, 14: vita inhouorata et ingloria, Cic. Tusc. 3, 34, 81.
          1. (β) With gen.: militiae, Tac. H. 3, 59: ausi, Sil. 12, 39.
  2. II. Transf.: ingloria cassis, unadorned, without a crest, Stat. Th. 9, 108.