Lewis & Short

in-cēnātus (in-coen-), a, um, adj. [2. in-cenatus], that has not dined or eaten, dinnerless, hungry, fasting (ante- and postclass.): bibat aquam mulsam, cubet incenatus, Cato, R. R. 156, 4: superi incenati sunt, et cenati inferi, Plaut. Aul. 2, 7, 6: senex, id. Cas. 4, 2, 9; cf.: incenis: pridie incenato dare medicamenta, Scrib. Comp. 140.