Lewis & Short

glăcĭo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [glacies] (not ante-Aug.).

  1. I. Act., to make or turn into ice; in pass., to freeze, congeal.
    1. A. Lit.: positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter, Hor. C. 3, 10, 7: humor glaciatur arescitve in gemmas, Plin. 8, 38, 57, § 137; cf. id. 2, 39, 39, § 105: ruptis vasis (vini) stetere glaciatae moles, id. 14, 21, 27, § 132; 24, 13, 72, § 116.
      1. 2. Transf., to render hard or solid: nec dubium quin fici ramulis glaciatus caseus jucundissime sapiat, Col. 7, 8, 2.
    2. B. Trop.: stupet anxius alto Corda metu glaciante pater, Stat. Th. 10, 622.
  2. II. Neutr., to become hard, to harden: (unguentum) fit hieme, quoniam aestate non glaciat, nisi acceptā cerā, Plin. 29, 3, 13, § 56.