Lewis & Short

fraudŭlentus, a, um, adj. [fraus], cheating, deceitful, fraudulent (class.): ecquem recalvom ac silonem senem (vidistis), fraudulentum, Plaut. Rud. 2, 1, 12: Carthaginienses fraudulenti et mendaces, Cic. Agr. 2, 35, 95: homo, Auct. Her. 2, 26, 41; Cic. Quint. 18, 56; Plaut. Ps. 1, 3, 132: venditiones, Cic. Off. 3, 21, 83: malitia, Plaut. Ps. 2, 1, 7: calliditas, Gell. 7, 18, 10: gestus (with humilis and servilis), Quint. 11, 3, 83.
Comp.: tanto fraudulentior deus vester, qui, etc., Tert. adv. Marc. 2, 28.
Sup.: ex bonis pessimi et fraudulentissimi fiunt, Plaut. Capt. 2, 1, 38: magice fraudulentissima artium, Plin. 30, 1, 1, § 1.
Adv.: fraudŭlenter, deceitfully, fraudulently: fraudulenter atque avariter, Cato ap. Non. 510, 21: crudeliter aut fraudulenter infestare, Col. 1, 8, 18; Vulg. Gen. 27, 35.
Comp.: nullum animal fraudulentius invidere homini tradunt, Plin. 30, 10, 27, § 89.