Lewis & Short

fĭdĭcen, ĭnis, m. [2. fides-cano], a luteplayer, lyrist, minstrel, harper: Socratem fidibus docuit nobilis fidicen, Cic. Fam. 9, 22, 3; id. N. D. 3, 9, 23 (with tibicen); Val. Max. 3, 6, 4; Mart. Cap. 3, § 296.
Poet. transf., a lyric poet: Latinus, Hor. Ep. 1, 19, 33: Romanae lyrae, id. C. 4, 3, 23: lyrae Pindaricae, Ov. P. 4. 16, 28; and in apposition: doctor Argivae fidicen Thaliae (Apollo), Hor. C. 4, 6, 25.