exōrābĭlis, e, adj. [exoro].
- I. Pass., easily entreated or moved, exorable (class.), Plaut. Stich. 1, 2, 26: si implacabiles iracundiae sunt, summa est acerbitas: sin autem exorabiles, summa levitas, Cic. Q. Fr. 1, 1, 13 fin.: in aliquem, id. Att. 1, 3 fin.: (Orcus) non exorabilis auro, Hor. Ep. 2, 2, 179; cf.: nulli exorabilis, Sil. 5, 131: initium vitii, Sen. Ep. 116: et exorabile numen fortasse experiar, Juv. 13, 102.
Comp.: in suis quam in alienis exorabilior injuriis, Sen. Clem. 1, 20.
- * II. Act., easily moving, persuasive: carmen, Val. Fl. 1, 782.