Absolut, adj.:
- a. i grammatisk mening:
absolutus, Prisc.
- b. = ovilkorlig,
obetingad: simplex, (absolutus) mots. relativ,
jfr C. de Fato c. 23: sunt quaedam
necessitudines cum adjunctione (i. e.
relativa), quaedam simplices et absolutae;
aut simplex est disceptatio aut ex
comparatione, id. de Or. III. § 116; en
absolut nödvändighet summa (jfr c) necessitas.
- c. = fullkomlig, oinskränkt: summus,
infinitus: a. makt infinita potestas; det a-a
goda summum bonum; optimum; finis,
extremum, ultimum bonorum (ad quod
omnia referuntur neque ipsum ad
quidquam refertur); a. herrskare nulla lege
astrictus rex; dominus.
Kommentera