Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

irrītābĭlis (inr-), e, adj. [1. irrito].

  1. I. Easily excited or enraged, irritable: irritabiles esse animos optimorum saepe hominum, Cic. Att. 1, 17, 4: genus vatum, Hor. Ep. 2, 2, 102; Amm. 18, 6, 18.
  2. * II. Act., easily exciting: formae, Lact. 6, 23, 5.

irrītābĭlĭtas (inr-), ātis, f. [irritabilis], irritability, App. Doctr. Plat. 1, p. 11, 28.

irrītāmen (inr-), ĭnis, n. [1. irrito], an incitement, incentive, provocative (poet.): opes, animi inritamen avari, Ov. M. 13, 434: amoris, id. ib. 9, 133.
In plur.: cum (taurus) sua terribili petit inritamina cornu Poeniceas vestis, Ov. M. 12, 103: corporis, Prud. Ham. 523.

irrītāmentum (inr-), i, n. [1. irrito], an incitement, incentive, provocative (not before the Aug. period, and most freq. in plur.; syn.: incitamentum, invitamentum, illecebra): irritamentis iras militum acuere, Liv. 40, 27: certaminum equestrium, id. 30, 11: gulae, Sall. J. 89, 7: invidiae, Tac. A. 3, 9: pacis, id. Agr. 20; cf.: belli, non pacis, Just. 31, 7, 9: opes, inritamenta malorum, Ov. M. 1, 140: Veneris languentis, Juv. 11, 16.
Of things, a provocation, obstruction acting as a dam: (fluvius) insulis inpactus, totidem incitatus inritamentis, Plin. 5, 9, 10, § 54.

irrītātē, adv., v. 1. irrito, P. a. fin.

irrītātĭo (inr-), ōnis, f. [1. irrito], an incitement, incentive, provocative, irritation, stimulant (not ante-Aug.).

  1. I. Physical: tenesmos est irritatio ultimae partis directi intestini, Scrib. 142 init.: tamquam edendi irritationes quasdam repertas esse, Gell. 7, 16, 6.
  2. II. Of the feelings or passions.
    1. A. In gen.: ad amicitiam naturalis irritatio, Sen. Ep. 9, 17: vinum multum … irritationem et iram facit, Vulg. Sir. 31, 38.
      With gen. subj.: (feminae) nullis conviviorum irritationibus corruptae, Tac. G. 19.
      With gen. obj.: inesse irritationem animis commutandi sedes, a restless desire, Sen. Cons. ad Helv. 6, 5.
    2. B. Esp., wrath, anger, irritation: animorum, Liv. 31, 14, 6.

irrītātor (inr-), ōris, m. [1. irrito], an inciter, instigator: cum irritator accesserit, Sen. Ep. 108, 8; Vulg. Ezech. 2, 7.

irrītātrix (inr-), īcis, f. [irritator], she who incites, Vulg. Interpr. Ezech. 24, 3.

1. irrītātus, a, um, P. a., v. 1. irrito fin.

2. irrītātus (inr-), ūs, m. [1. irrito], an inciting, instigating: irritatu suo, Paul. Sent. 1, 15, 3.

1. irrīto (inr-), āvi, ātum, 1 (perf. subj. inritassis for inritaveris, Plaut. Am. 1, 1, 298), v. a. [cf. ἔρις, ἐρέθω, ἐρεθίζω, Curt. Gr. Etym. p. 342, ed. 4], to incite, excite, stimulate, instigate, provoke, exasperate, irritate.

  1. I. Lit.: inritare dictum est proprie provocare, Non. 31, 21: si me inritassis, etc., Plaut. Am. 1, 1, 298; id. Stich. 2, 2, 22: ne si magis inritatus siet, Ter. Ad. 2, 4, 18: ita sum inritatus, ut, etc., id. Phorm. 2, 1, 10: ut vi inritare ferroque lacessere fortissimum virum auderet, Cic. Mil. 31, 84: virum telis, Verg. A. 10, 644: Terra, ira irritata deorum, id. ib. 4, 178: bello gentes, Just. 12, 6, 16: sibi simultates, Liv. 33, 46: aliquem ad necem alicujus, Vell. 2, 66.
    Poet.: cum fera diluvies quietos Irritat amnes, enrages, Hor. C. 3, 29, 41: flammas, to kindle, Ov. F. 2, 649.
  2. II. In gen., to incite, move, stir up, provoke, vex, inflame: crabrones, Plaut. Am. 2, 2, 75: tribunos plebis fama ea ipsa inritaverat magis ad certamen, Liv. 6, 27: animos ad bellum, id. 31, 5: iracundiam, Sen. de Ira, 3, 8: infantiam ad discendum, Quint. 1, 1, 26: forma meos irritat amores, Ov. Am. 2, 4, 9: vitia, id. ib. 3, 4, 11: cupiditatem, Sen. Ep. 7: suspiciones, Tac. H. 3, 4: animos, Hor. A. P. 180: ingenium, Prop. 4 (5), 6, 75: naturam per se pronam ad humanitatem, Sen. Ben. 6, 29: princeps, qui delatores non castigat, irritat, encourages, Suet. Dom. 9: exitium, to hasten, Tac. A. 13, 1: tussim, to excite, make worse, Cels. 2, 1; 5, 28, 2.
    Hence, irrī-tātus, a, um, P. a., excited, enraged, provoked, irritated: canem inritatam imitarier, Plaut. Capt. 3, 1, 25: ad aliquid, Suet. Galb. 21: in aliquid, Sen. Ep. 97.
    Comp.: ego his ejus verbis irritatior, Gell. 15, 9, 7; 10, 9, 2; id. praef. § 20.
    Adv.: irrītātē, in an irritated manner; only in comp., Amm. 22, 15, 19.