Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

grāmen, ĭnis, n. [Sanscr. root gar-, to swallow; Gr. βορ- in βιβρώσκω, βορά; Lat. -vorus, in carnivorus, vorare, etc.; hence, fuller root gras-; Gr. γράστις; Lat. grāmen for gras-men; cf. Germ. Gras; Engl. grass],

  1. I. grass (cf.: herba, faenum, cespes, glaeba).
          1. (α) Sing.: prostrati in gramine molli, Lucr. 2, 29; 5, 1392; Hor. Epod. 2, 24: cervus graminis immemor, id. C. 1, 15, 30: aprici campi, id. A. P. 162: graminis herba, a blade of grass, Verg. E. 5, 26; Liv. 1, 24, 5: floreum, flowery turf, Mart. 9, 91, 1: generosum, Juv. 12, 40: quocumque de gramine (equus), pasture, id. 8, 60.
          2. (β) Plur.: tondere gramina, Lucr. 2, 660; Hor. C. 4, 7, 1; 4, 1, 39; Verg. E. 10, 29; id. G. 1, 56; 2, 200 et saep.
  2. II. Transf., a plant, herb.
    1. A. In gen.: ignobile cerinthae, Verg. G. 4, 63: Indum, Indian aromatic herbs, Stat. S. 2, 1, 187; cf.: Arabum de gramine odores, Prop. 2, 29 (3, 27), 17; Quint. 5, 8, 1: non illa feris incognita capris Gramina (i. e. dictamnus), Verg. A. 12, 415: neve parum valeant a se data gramina, Ov. M. 7, 137 (for which: accepit cantatas herbas, id. ib. 7, 98).
    2. B. In partic., dog’s-grass, couch-grass, Plin. 24, 19, 118, § 178 sq.

grāmĭae, ārum, f. [from γλάμη], a viscous humor, rheum, that collects in the corners of the eyes, Plin. 25, 13, 96, § 155; cf.: gramiae oculorum sunt vitia, quas alii glamas vocant, Paul. ex Fest. p. 96 Müll. N. cr.; cf. Non. 119, 18, and v. gramiosus.

grāmĭnĕus, a, um, adj. [gramen], of grass, covered with grass, grassy.

  1. I. In gen.: campus, Verg. A. 5, 287: palaestrae, id. ib. 6, 642: sedile, id. ib. 8, 176: arae, id. ib. 12, 119: corona obsidionalis, a grass crown presented by those who were delivered from a siege to their deliverer, among the Romans the highest mark of military honor, Liv. 7, 37, 2; cf. Plin. 22, 3, 4, § 6; Gell. 5, 6, 8; cf. Dict. of Antiq. p. 309.
  2. II. In partic., of Indian reed, bamboo: hasta (Minervae), Cic. Verr. 2, 4, 56, § 125.

grāmĭnōsus, a, um, adj. [gramen], full of grass, grassy: ager, Col. 1 praef. § 25; 7, 9, 8: solum, id. 6 praef. § 1.

* grāmĭōsus, a, um, adj. [gramiae], full of matter or pus: gramiae pituitae oculorum. Caecilius: Gramiosis oculis ipsa, Non. 119, 19 (Com. Fragm. v. 268 Rib.); v. gramiae.

1. gramma, ae, f., = γραμμή, a line in writing, a stroke of the pen (post-class.), Macr. Somn. Scip. 1, 5; App. Herb. 108.

2. gramma, ătis, n., = γράμμα, a weight of two oboli, Fann. de Pond. 8; 25.

grammăteus, ĕos, m., = γραμματεύς, a scribe, secretary (post-class.): unus, quem cuncti grammatea dicebant, App. M. p. 265, 14.

grammătĭas, ae, m., = γραμματίας, jasper striped with white lines, Plin. 37, 9, 37, § 118 (dub.; Jan. monogrammos).

grammătĭca, ae, v. 1. grammaticus, II. B.

grammătĭcālis, e, adj. [grammatica], of or perlaining to grammar, grammatical: figurae, Sid. Ep. 7, 9: palaestra, id. Carm. 23, 212.
Adv.: grammătĭ-cālĭter, grammatically: declinare, Treb. XXX. Tyr. 10, § 5.

1. grammătĭce, ës, v. 1. grammaticus, II. B.

2. grammătĭcē, adv., v. 1. grammaticus fin.

grammătĭcŏmastix, īgis, m., = γραμματικομάστιξ, a scourge (i. e. reviler, persecutor) of grammarians, Aus. Idyll. 12 in lemm.

1. grammătĭcus, a, um, adj., = γραμματικός,

  1. I. of or belonging to grammar, grammatical: ars, Auct. Her. 4, 12, 17; Quint. 1, 5, 54: possis illud grammaticum, hoc rhetoricum magis dicere, id. 9, 3, 2: grammaticas ambire tribus et pulpita, the tribes of the grammarians, Hor. Ep. 1, 19, 40: cum eundem (Tuditanum) de rebus grammaticis scripsisse constet, Varr. L. L. 6, § 36 Müll.
  2. II. Subst.
    1. A. grammătĭcus, i, m., a grammarian in the more extended sense of the word, a philologist: appellatio grammaticorum Graeca consuetudine invaluit: sed initio litterati vocabantur. Cornelius quoque Nepos litteratos vulgo appellari ait eos, qui aliquid diligenter et acute scienterque possint aut dicere aut scribere: ceterum proprie sic appellandos poëtarum interpretes, qui a Graecis γραμματικοι nominenturVeteres grammatici et rhetoricam docebant, etc., Suet. Gramm. 4: ut si grammaticum se professus quispiam barbare loquatur, Cic. Tusc. 2, 4, 12; cf.: grammatici custodes Latini sermonis, Sen. Ep. 95 med.: grammatici poëtarum explanatores sunt, Cic. Div. 1, 51, 116; id. Att. 7, 3, 10: hanc ὑπαλλαγὴν rhetores, μετωνυμίαν grammatici vocant, id. Or. 27, 93; Quint. 10, 1, 53; 1, 8, 21; cf. in the foll. the passage Quint. 2, 1, 4, and Cic. de Or. 1, 42, 187: (Ateius) inter grammaticos rhetor, inter rhetores grammaticus, Suet. Gramm. 10.
      Prov.: grammatici certant, doctors disagree, Hor. A. P. 78.
    2. B. grammătĭca, ae, and gram-mătĭce, ēs (the first form in Cicero and Suet., the latter in Quint.), f., = γραμματική, grammar in the wider sense of the term, philology: quamquam ea verba, quibus instituto veterum utimur pro Latinis, ut ipsa philosophia, ut rhetorica, dialectica, grammatica, geometria, musica, quamquam Latine ea dici poterant, tamen, quoniam usu percepta sunt, nostra ducamus, Cic. Fin. 3, 2, 5; id. de Or. 1, 42, 187; cf.: et grammatice (quam in Latinum transferentes litteraturam vocaverunt) fines suos norit, praesertim tantum ab hac appellationis suae paupertate, intra quam primi illi constitere, provecta: nam tenuis a fonte, assumptis poëtarum historicorumque viribus, pleno jam satis alveo fluit, cum praeter rationem recte loquendi non parum alioqui copiosam prope omnium maximarum artium scientiam amplexa sit, Quint. 2, 1, 4; cf. id. 2, 14, 3: grammatica, Suet. Gramm. 1; 2; 3; 6; 8; 24 et saep.: grammatice, Quint. 1, 4, 2 sq.; 1, 5, 1; 1, 8, 12; 1, 10, 17 et saep.
    3. C. grammătĭca, ōrum, n., grammar, philology: in grammaticis poëtarum pertractatio, historiarum cognitio, verborum interpretatio, pronuntiandi quidam sonus, Cic. de Or. 1, 42, 187.
      Adv.: grammă-tĭce, according to the rules of grammar, grammatically: mihi non invenuste dici videtur, aliud esse Latine, aliud grammatice loqui, Quint. 1, 6, 27.

2. grammătĭcus, i, v. 1. grammaticus, II. A.

grammătista, ae, m., = γραμματιστής, a teacher of grammar or of languages: sunt qui litteratum a litteratore distinguant, ut Graeci grammaticum a grammatista: et illum quidem absolute, hunc mediocriter doctum existiment, Suet. Gramm. 4; id. ib. 24; Mart. Cap. 3, § 229.

grammătŏdĭdascălus, i, m., = γραμματοδιδάσκαλος, i. q. grammatista, a teacher of language, Mart. Cap. 3, § 229 (as Greek, Kopp).

grammătŏphylăcĭum, ii, n., = γραμματοφυλάκιον, a place for keeping state papers, archives, Dig. 48, 19, 9, § 6.

grammĭcus, a, um, adj., = γραμμικός, of or belonging to (geometrical) lines, geometrical: rationes, Vitr. 9, 1: deformationes, draughts, sketches, id. 3 praef. fin.

Grampius mons, v. Graupius.

Graupĭus (Gramp-) mons, a mountain in the north of Britain, Tac. Agr. 29.