Lewis & Short

ĕquĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [eques], to ride.

  1. I. Neutr.
    1. A. In gen. (class.): cum in illo nostro exercitu equitaret, Cic. Deiot. 10; Sall. J. 6, 1; Suet. Caes. 57; Hor. C. 2, 9, 24 al.: in equo, Dig. 9, 2, 57; cf.: in equuleis, Cic. Verr. 2, 4, 20; v. Equuleus, II. A.; and: in arundine longa, Hor. S. 2, 3, 248.
    2. B. In partic. (acc. to eques, II. A.): EQVITARE antiqui dicebant equum publicum merere, Paul. ex Fest. 81, 15 Müll.
    3. C. Transf.
      1. 1. To skirmish, manœuvre: illa (certatio) qua tu contra Alfenum equitabas, Cic. Quint. 22, 73.
      2. 2. Of the horse, to go, Lucil. ap. Gell. 18, 5, 10, and ap. Non. 107, 1.
      3. 3. Of the wind, like ἱππεύειν, to blow violently: Eurus per undas, Hor. C. 4, 4, 44: per caelum, Poët. ap. Censor. Fr. 14, § 9.
      4. 4. In mal. part., Juv. 6, 311.
  2. II. Act., to ride through (post-Aug.).
    In pass.: flumen equitatur, Flor. 3, 4, 5: equitataque Culmina Taÿgeti, Claud. Bell. Get. 192: fluxis equitata Bactra Parthis, Sid. Carm. 23, 249.