Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

sŭperbĭter, adv., v. superbus fin.

sŭperbus, a, um, adj. [super; cf. Gr. ὑπέρβιος].

  1. I. In a bad sense, that thinks himself above others, haughty, proud, arrogant, insolent, discourteous, uncivil, rude, supercilious, domineering (cf.: arrogans, insolens, fastidiosus, vanus, elatus): reges odisse superbos, Poët. ap. Cic. Att. 6, 3, 7: reges, Lucr. 5, 1222: domini, id. 2, 1091; Verg. A. 12, 236: juvenis, id. ib. 3, 326; 10, 514: victor, id. G. 3, 226: non decet superbum esse hominem servom, Plaut. As. 2, 4, 64: freti virtute et viribus superbi, id. Am. 1, 1, 58: superbum se praebuit in fortunā, Cic. Att. 8, 4, 1: vide ne superbi (animi) sit aspernari ejusdem liberalitatem, id. Fam. 4, 9, 4: atque meo nunc Superbus incedis malo, Hor. Epod. 15, 18: licet superbus ambules pecuniā, id. ib. 4, 5: opibus superbi, Verg. A. 5, 268: utrum superbiorem te pecunia facit, an quod te imperator consulit, Cic. Fam. 7, 13, 1: laudato pavone superbior, Ov. M. 13, 802: homines superbissimi, Sall. J. 31, 12; Auct. B. Afr. 57, 6: eum, qui de suā unius sententiā omnia gerat, superbum judico magis quam sapientem, Liv. 44, 22, 11: non respondere vereor, ne superbum sit, id. 42, 40, 2.
    In a pun on the literal meaning of super: Merc. Faciam ego te superbum, nisi hinc abis. So. Quonam modo? Merc. Auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero, I will make you, i. e. one who rides or is carried, rather than walks, Plaut. Am. 1, 1, 201.
        1. b. Transf., of things concr. or abstr.: aures, Liv. 34, 5, 13: oculi, Ov. M. 6, 169: arces, Hor. Epod. 7, 5: postisque superbos Unguit amaracino, Lucr. 4, 1179: sceptra, id. 5, 1137: voces, id. 5, 1173: dens, delicate, fastidious, squeamish, Hor. S. 2, 6, 87: corpus, id. ib. 2, 2, 109: inguen, id. Epod. 8, 19: manus, Sen. Med. 205: vultus, id. Herc. Fur. 721: non est inhumana virtus neque immanis neque superba, Cic. Lael. 14, 50: victoria, quae naturā insolens et superba est, id. Marcell. 3, 9: pax, Liv. 9, 12, 1: jura, id. 31, 29, 9; cf.: superbissima lex, id. 4, 4, 10: mutatio vestis, id. 9, 18, 4: vita, Prop. 3, 11 (4, 10), 48: aures quarum est judicium superbissimum, i. e. very severe, utterly impartial, Cic. Or. 44, 150: scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, superba responsa, uncivil, arrogant, id. Vatin. 3, 8: cujus tu superbissima decreta et preces repudiasti, id. Pis. 27, 64: ipsum dicendi genus nihil superbum, nihil elatum saltem ac sublime desideret, Quint. 6, 2, 19; cf. id. 11, 1, 37.
          With foll. inf., Sil. 3, 374; 12, 433; 14, 646.
          Neutr. absol.: reliqua multo major multitudo neque excluderetur suffragiis, ne superbum esset, nec valeret nimis, ne esset periculosum, Cic. Rep. 2, 22, 39: superba loqui, Prop. 1, 10, 22.
          Superbum est, with a subject-clause, Cic. Verr. 2, 4, 20, § 45; Ov. M. 13, 17.
    1. B. Sŭperbus, i, m., surname of the younger Tarquin, the last king of Rome, Cic. Rep. 2, 15, 28; id. Tusc. 1, 16, 38; Liv. 1, 49, 1; Ov. F. 2, 718 al.; cf. Cic. Rep. 1, 37, 58.
  2. II. In a good sense, proud, superior, excellent, distinguished; splendid, magnificent, superb (poet. and in post-Aug. prose): quae (virtus) inter hanc fortunam et illam superba incedit cum magno utriusque contemptu, Sen. Ep. 76, 21: populum late regem belloque superbum, Verg. A. 1, 21: animae virtute et factis, Sil. 10, 573: triumphus, Hor. C. 1, 35, 3; 1, 37, 31: merum, id. ib. 2, 14, 27; cf.: limina civium potentiorum, id. Epod. 2, 7: postes, id. C. 4, 15, 7: Tibur, Verg. A. 7, 630: Phoebe superbe lyrā, Tib. 4, 2, 22: sedes Dolopum, Verg. A. 2, 785; Cat. 64, 85: domus, Sen. Herc. Oet. 509: dapes, Mart. 3, 45, 3.
    1. B. In partic.
      1. 1. Superba pira, an excellent kind of pear, perh. the muscatel, Col. 5, 10, 18; Plin. 15, 15, 16, § 54; cf. superbia, II. B.
      2. 2. Olivae, of a very large and plump kind, Plin. 15, 3, 4, § 17.
      3. 3. Herba = chamaemeli, App. Herb. 23.
        Hence, adv. (acc. to I.), haughtily, proudly, superciliously.
          1. (α) Form sŭ-perbē, Plaut. Merc. 5, 4, 38; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 22; Lucr. 5, 1224: imperare, Caes. B. G. 1, 31 (with crudeliter); Liv. 2, 45, 6 (with insolenter); 37, 10, 2 (with contemptim); 24, 25, 8 (opp. humiliter); 9, 14; 10, 10: Rhodii, superbe commemoratis meritis suis, etc., id. 44, 14, 8.
          2. (β) Form sŭperbĭter (anteclass.), Naev. and Afran. ap. Non. 515, 10 sq.; 516, 1; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Enn. p. 180, 40 Vahl.).
        1. b. Comp.: superbius, Cic. Imp. Pomp. 5, 11: preces alicujus superbius accipere, Tac. A. 2, 37.
        2. c. Sup.: superbissime, Cic. Pis. 27, 64.