Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

sŏnans, antis, Part. and P. a. of sono.

sŏno, ŭi, ĭtum, 1 (ante-class. collat. form acc. to the 3d conj., sonit, Enn. and Att. ap. Non. 504, 32 sq.; sonunt, Enn. and Att. ib. 505, 11 sq.; Enn. ap. Prisc. p. 863 P.; inf. sonĕre, Att. ap. Non. 505; Lucr. 3, 156; part. fut. sonaturum, Hor. S. 1, 4, 44; perf. sonaverint, Tert. ad Scap. 3; gen. plur. sonantum, Cat. 34, 12), v. n. and a. [Sanscr. svan-, to sound; cf. O. H. Germ. svana; Engl. swan].

  1. I. Neutr., to make a noise, to sound, resound: aes sonit, the trumpet sounds, Enn. ap. Non. 504, 33 (Trag. v. 213 Vahl.): plectra, Prop. 4 (5), 7, 62: tympana, * Caes. B. C. 3, 105, 4 et saep.: cujanam vox prope me sonat? Plaut. Bacch. 4, 9, 55; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 1, 4, 10; id. Trin. 1, 2, 7: hic mare sonat, id. Rud. 1, 3, 23; cf.: mare, silvae Aquilone, Hor. Epod. 13, 3: omne sonabat arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.): clamore viri, stridore rudentes, Ov. M. 11, 495: omnia passim mulierum puerorumqueploratibus, Liv. 29, 17 et saep.: (hirundo) circum Stagna sonat, Verg. A. 12, 477; cf. Mart. 14, 223: saeva sonare Verbera, Verg. A. 6, 557: classica sonant, id. ib. 7, 637: displosa sonat vesica, Hor. S. 1, 8, 46: fletus rixaeque sonant, Tib. 2, 4, 37: natura fert, ut extrema ex alterā parte graviter, ex alterā autem acute sonent, Cic. Rep. 6, 18, 18: dicta non sonant, do not chink (i. e. are not money), Plaut. Ps. 1, 3, 74.
    Impers. pass.: jubet tibias agere: sonatur, App. M. 5, p. 165.
  2. II. Act., to sound, utter, give utterance to, speak, call, cry out, sing, pour forth (syn.: edo, eloquor, cano): homines inconditis vocibus inchoatum quiddam et confusum sonantes, uttering, pronouncing, Cic. Rep. 3, 2, 3: sonare subagreste quiddam, to speak, id. Brut. 74, 259: pingue quiddam, id. Arch. 10, 26; cf.: (Sibylla) nec mortale sonans, Verg. A. 6, 50: illa sonat raucum, Ov. A. A. 3, 289; cf.: nec vox hominem sonat, does not sound like that of a human being, Verg. A. 1, 328: tale sonat populus, calls, cries out, Ov. M. 15, 606: exululatque Evoeque sonat, id. ib. 6, 597; 4, 523: atavos et avorum antiqua sonans Nomina, boasting of, vaunting (syn.: crepans, jactans), Verg. A. 12, 529; cf.: sonant te voce minores, Sil. 2, 491: ut haec duo (honestas et utilitas) verbo inter se discrepare, re unum sonare videantur, to signify (syn.: significare, indicare), Cic. Off. 3, 21, 83; cf.: quā deterius nec Ille sonat, Juv. 3, 91: Epicurum non intellegere interdum, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur, Cic. Fin. 2, 2, 6: furem sonuere juvenci, i. e. they betrayed him by their lowings, Prop. 4 (5), 9, 13: Pythius in longā carmina veste sonat, sings, pours forth, accompanies on the lyre, id. 2, 31 (3, 29), 16; cf.: sonante mixtum tibiis carmen lyra, Hor. Epod. 9, 5: te sonantemdura fugae mala, id. C. 2, 13, 26: te carmina nostra sonabunt, shall sing of, i. e. shall celebrate, praise, extol, Ov. M. 10, 205; so, Germanas acies, Daca proelia, Stat. S. 4, 2, 66: acta viri laudesque, Nemes. Ecl. 1, 26.
    Pass.: sive mendaci lyrā Voles sonari, Hor. Epod. 17, 40; cf.: magno nobis ore sonandus eris, Ov. A. A. 1, 206.
    Hence, sŏ-nans, antis, P. a., noisy, sounding, sonorous (very rare): meatus animae gravior et sonantior, Plin. Ep. 6, 16, 13: quod est sonantius et elatius, id. ib. 7, 12, 4.