Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

singlārĭter, adv., v. singularis fin.

singŭlāris, e, adj. [singuli].

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., one by one, one at a time, alone, single, solitary; alone of its kind, singular (class.; syn.: unus, unicus): non singulare nec solivagum genus (sc. homines), i. e. solitary, Cic. Rep. 1, 25, 39: hostes ubi ex litore aliquos singulares ex navi egredientes conspexerant, Caes. B. G. 4, 26: homo, id. ib. 7, 8, 3; so, homo (with privatus, and opp. isti conquisiti coloni), Cic. Agr. 2, 35, 97: singularis mundus atque unigena, id. Univ. 4 med.: praeconium Dei singularis facere, Lact. 4, 4, 8; cf. Cic. Ac. 1, 7, 26: natus, Plin. 28, 10, 42, § 153: herba (opp. fruticosa), id. 27, 9, 55, § 78: singularis ferus, a wild boar (hence, Fr. sanglier), Vulg. Psa. 79, 14: hominem dominandi cupidum aut imperii singularis, sole command, exclusive dominion, Cic. Rep. 1, 33, 50; so, singulare imperium et potestas regia, id. ib. 2, 9, 15: sunt quaedam in te singulariaquaedam tibi cum multis communia, id. Verr. 2, 3, 88, § 206: singulare beneficium (opp. commune officium civium), id. Fam. 1, 9, 4: odium (opp. communis invidia), id. Sull. 1, 1: quam invisa sit singularis potentia et miseranda vita, Nep. Dion, 9, 5: pugna, Macr. S. 5, 2: si quando quid secreto agere proposuisset, erat illi locus in edito singularis, particular, separate, Suet. Aug. 72.
    2. B. In partic.
      1. 1. In gram., of or belonging to unity, singular: singularis casus, Varr. L. L. 7, § 33 Müll.; 10, § 54 ib.: numerus, Quint. 1, 5, 42; 1, 6, 25; 8, 3, 20; Gell. 19, 8, 13: nominativus, Quint. 1, 6, 14: genitivus, id. 1, 6, 26 et saep.
        Also absol., the singular number: alii dicunt in singulari hac ovi et avi, alii hac ove et ave, Varr. L. L. 8, § 66 Müll.; Quint. 8, 6, 28; 4, 5, 25 al.
      2. 2. In milit lang., subst.: singŭlāris, is, m.
        1. a. In gen., an orderly man (ordonance), assigned to officers of all kinds and ranks for executing their orders (called apparitor, Lampr. Alex. Sev. 52): SINGVLARIS COS (consulis), Inscr. Orell. 2003; cf. ib. 3529 sq.; 3591; 6771 al.
        2. b. Esp., under the emperors, equites singulares Augusti, or only equites singulares, a select horse body-guard (selected from barbarous nations, as Bessi, Thraces, Bæti, etc.), Tac. H. 4, 70; Hyg. m. c. §§ 23 and 30; Inscr. Grut. 1041, 12 al.; cf. on the Singulares, Henzen, Sugli Equiti Singolari, Roma, 1850; Becker, Antiq. tom. 3, pass. 2, p. 387 sq.
      3. 3. In the time of the later emperors, singulares, a kind of imperial clerks, sent into the provinces, Cod. Just. 1, 27, 1, § 8; cf. Lyd. Meg. 3, 7.
  2. II. Trop., singular, unique, matchless, unparalleled, extraordinary, remarkable (syn.: unicus, eximius, praestans; very freq. both in a good and in a bad sense): Aristoteles meo judicio in philosophiā prope singularis, Cic. Ac. 2, 43, 132: Cato, summus et singularis vir, id. Brut. 85, 293: vir ingenii naturā praestans, singularis perfectusque undique, Quint. 12, 1, 25; so, homines ingenio atque animo, Cic. Div. 2, 47, 97: adulescens, Plin. Ep. 7, 24, 2.
    Of things: Antonii incredibilis quaedam et prope singularis et divina vis ingenii videtur, Cic. de Or. 1, 38, 172: singularis eximiaque virtus, id. Imp. Pomp. 1, 3; so, singularis et incredibilis virtus, id. Att. 14, 15, 3; cf. id. Fam. 1, 9, 4: integritas atque innocentia singularis, id. Div. in Caecil. 9, 27: Treviri, quorum inter Gallos virtutis opinio est singularis, Caes. B. G. 2, 24: Pompeius gratias tibi agit singulares, Cic. Fam. 13, 41, 1; cf.: mihi gratias egistis singularibus verbis, id. Cat. 4, 3: fides, Nep. Att. 4: singulare omnium saeculorum exemplum, Just. 2, 4, 6.
    In a bad sense: nequitia ac turpitudo singularis, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106; so, nequitia, id. ib. 2, 2, 54, § 134; id. Fin. 5, 20, 56: impudentia, id. Verr. 2, 2, 7, § 18: audacia (with scelus incredibile), id. Fragm. ap. Quint. 4, 2, 105: singularis et nefaria crudelitas, Caes. B. G. 7, 77.
    Hence, adv.: singŭlārĭter (singlā-rĭter, Lucr. 6, 1067).
      1. 1. One by one, singly, separately.
        1. a. In gen. (ante- and post-class.): quae memorare queam inter se singlariter apta, Lucr. l. l. Munro (Lachm. singillariter): a juventā singulariter sedens, apart, separately, Paul. Nol. Carm. 21, 727.
        2. b. In partic. (acc. to I. B. 1.), in the singular number: quod pluralia singulariter et singularia pluraliter efferuntur, Quint. 1, 5, 16; 1, 7, 18; 9, 3, 20: dici, Gell. 19, 8, 12; Dig. 27, 6, 1 al.
      2. 2. (Acc. to II.) Particularly, exceedingly: aliquem diligere, Cic. Verr. 2, 2, 47, § 117: et miror et diligo, Plin. Ep. 1, 22, 1: amo, id. ib. 4, 15, 1.