Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.

    1. A. Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio): sponsas admodum adulescens duas habuitprioremvirginem adhuc repudiavit, Suet. Claud. 26: uxorem, id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.: Liviam repudiatam relegavit, id. Calig. 25: ob hoc repudiatus, id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31: si repudiatur miles, mulier mecum perit, Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.: repudiatus repetor, Ter. And. 1, 5, 14: sponsum, Suet. Caes. 21; id. Gram. 3: (mulier marito) amatorium dedit, repudiavit, Quint. 7, 8, 2: repudiari etiam futurum matrimonium potest, Dig. 50, 16, 191.
    2. B. To reject, refuse to accept an inheritance: si heres bona repudiaverit, Dig. 37, 14, 21 fin.: fideicommissum, ib. 31, 1, 35: hereditatem, ib. 31, 1, 77, § 31: legatum a se, ib. 33, 5, 10: voluntatem defuncti, ib. 32, 1, 80.
  1. II. Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose; syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis, Cic. Clu. 70, 201: consilium senatūs a re publicā, to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3: repudia istos comites, Plaut. Merc. 5, 2, 30: duces, Caes. B. C. 2, 32: nobilitatem supplicem, Cic. Planc. 20, 50: eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata, id. Or. 3, 13; cf.: repudiata rejectaque legatio, id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33: genus totum liberi populi, Cic. Rep. 1, 32, 49: condicionem, Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46: beneficium, Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.: gratiam populi Romani, Caes. B. G. 1, 40: consilium, Ter. And. 4, 3, 18: legem, Cic. Lael. 25, 96: patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare), id. Fin. 2, 21, 67: provinciam, id. Phil. 3, 10, 26: opimum dictionis genus funditus, id. Or. 8, 25: ista securitas multis locis repudianda, id. Lael. 13, 47: iracundia omnibus in rebus repudianda, id. Off. 1, 25, 89: virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est, id. Lael. 17, 61.
    Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife: sin autem vidua, vel repudiata, Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22.

rĕ-pŭdĭum, ii, n. [pudet], t. t., of married or betrothed parties,

  1. I. a casting off, putting away of the opposite party; a dissolution of the marriage contract, a separation, divorce, repudiation: inter divortium et repudium hoc interest, quod repudiari etiam futurum matrimonium potest, non recte autem sponsa divertisse dicitur, quando divortium ex eo dictum est, quod in diversas partes eunt, qui discedunt, Dig. 50, 16, 191; cf.: divortium inter virum et uxorem fieri dicitur, repudium vero sponsae remitti videtur, quod et in uxoris personam non absurde cadit, ib. 50, 16, 101 (Cic. uses only divortium, v. h. v.): renuntiare repudium sponsae, Plaut. Aul. 4, 10, 53 sq.; so, renuntiare, Ter. Phorm. 4, 3, 72: repudium (sponsae) remittere, Lucil. ap. Non. 383, 20; so, remittere, Plaut. Aul. 4, 10, 69; Ter. Phorm. 5, 7, 35; cf.: remittere uxori, Suet. Tib. 11: mittere mulieribus absentium maritorum nomine, id. Calig. 36; cf.: Maevia repudium misit, Dig. 24, 3, 38: dicere, Tac. A. 3, 22: scribere, Tert. Apol. 6: M. Lepidus Appuleiae uxoris caritate post repudium obiit, Plin. 7, 36, 36, § 122: repudio dimittere uxorem, Just. 11, 11, 5; 9, 7, 1: causam repudii dare, Dig. 24, 3, 39: repudium inter uxorem et virum nullum intercessit, Val. Max. 2, 1, 4: libellum repudii, Vulg. Matt. 5, 31 al.; cf. Dig. 24, tit. 2: De divortiis et repudiis.
  2. II. Trop. (late Lat.): amphitheatri, Tert. Spect. 19: spectaculorum, id. ib. 24.