Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

2. mōrātus, a, um, adj. [mos].

  1. I. Mannered, of morals, good or bad; constituted, conditioned, circumstanced (class.): nequiquam mulier exornata est bene, si morata est male, Plaut. Most. 1, 3, 132: condigne pater est ejus moratus moribus, id. Capt. 1, 1, 39: morata recte (puella), id. Aul. 2, 2, 62: viri bene morati, Cic. de Or. 2, 43, 184: genus hominum optime moratum, id. Agr. 2, 31, 84: melius, id. Fin. 1, 19, 63: ita haec morata est janua, is of such a nature, Plaut. As. 2, 3, 10: male moratus venter, insatiable, Ov. M. 15, 95: bene morata disciplina, Col. 1, 8: aut multitudinem melius moratam censeam fieri posse, Liv. 26, 22, 14: in tam bene morata civitate, id. 45, 23, 10: bene moratae urbes, Quint. 8, 6, 24.
  2. II. Esp. of style, etc., adapted to the manners or character of a person, or to the subject, characteristic: poëma, Cic. Div. 1, 31, 66: recte morata Fabula, in which the characters are accurately drawn, Hor. A. P. 319; cf.: in oratione morata debent esse omnia cum dignitate, Quint. 4, 2, 64.

1. mŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a. [mora].

  1. I. Neutr., to delay, tarry, stay, wait, remain, linger, loiter (syn.: cesso, cunctor, haesito; class.); eamus ergo ad cenam: quid stas? Thr. Ubi vis: non moror, i. e. I have no objection, Ter. Eun. 3, 2, 6: Lucceius narravit, Brutum valde morari, non tergiversantem, sed exspectantem, si qui forte casus, etc., Cic. Att. 16, 5, 3: quid moror? Hor. C. 2, 17, 6: quid multis moror? why do I linger long? why make a long story of it? Ter. And. 1, 1, 87: ne multis morer, to be brief, in short, Cic. Verr. 2, 4, 46, § 104: paulum morandum in his intervallis, Quint. 11, 3, 39: quod adhuc Brundisii moratus es, have tarried, remained, Cic. Fam. 15, 17, 2: in provinciā, id. Att. 7, 1, 5: haud multa moratus, i. e. without delaying long, Verg. A. 3, 610: nec plura moratus, without tarrying any longer, id. ib. 5, 381: rosa quo locorum Sera moretur, may linger, may be, Hor. C. 1, 38, 3: Corycia semper qui puppe moraris, Juv. 14, 267.
    With cum: ubi, et cum quibus moreris, stay, reside, Sen. Ep. 32, 1.
    With quin: nec morati sunt quin decurrerent ad castra, Liv. 40, 31, 8.
    In the part. perf. subst.: ad sexcentos moratorum in citeriore ripā cepit, Liv. 21, 47, 3; 21, 48, 6; cf.: ad duo milia aut moratorum aut palantium per agros interfecta, id. 24, 41, 4; v. Drakenb. ad h. 1.
  2. II. Act., to delay, retard, detain, cause to wait, hinder: ne affinem morer, Quin, etc., delay, Plaut. Aul. 4, 2, 5: argentum non morabor quin feras, id. As. 2, 2, 88: morari ac sustinere impetum hostium, Caes. B. C. 2, 26: conanti dexteram manum, id. ib. 5, 44, 8: eum, Cic. Fam. 6, 20, 28: iter, Caes. B. G. 7, 40: naves, Plin. 9, 25, 41, § 80: morari ab itinere proposito hostem, Liv. 23, 28, 9: morantur pauci Ridiculum et fugientem ex urbe pudorem, Juv. 11, 54.
      1. 2. To fix the attention of, to delight, amuse, entertain: morata recte Fabula Valdius oblectat, populum meliusque moratur, Quam, etc., delays, i. e. entertains, Hor. A. P. 321: carmina, quae possint oculos auresque morari Caesaris, arrest, id. Ep. 1, 13, 17: tardior stilus cogitationem moratur, Quint. 1, 1, 28: profecto non plus biduum aut
        Ph. Aut? nihil moror, I will wait no longer, will bear no delay, Ter. Eun. 1, 2, 104: egomet convivas moror, keep them waiting, Ter. Heaut. 1, 1, 120.
    1. B. In partic.: nihil morari aliquem, not to detain a person, to let him go, to dismiss. Thus the consul said when he dismissed the Senate: Nihil amplius vos moramur, I will detain you no longer, you are dismissed, Capitol. M. Aurel. 10. This is the customary formula for abandoning an accusation and dismissing an accused person: C. Sempronium nihil moror, i. e. I withdraw my accusation against, Liv. 4, 42, 8: cum se nihil morari magistrum equitum pronuntiasset, id. 8, 35, 8: negavit, se Gracchum morari, id. 43, 16, 16.
      Hence,
      1. 2. Trop.: nihil morari (with acc., an object-clause, or quo minus), to let a thing go, i. e. not to value or regard, to care nothing about it, to have nothing to say against it, etc.: nam vina nihil moror illius orae, care nothing for it, am not fond of it, Hor. Ep. 1, 15, 16: officium, id. ib. 2, 1, 264: nec dona moror, Verg. A. 5, 400: nil ego istos moror faeceos mores, Plaut. Trin. 2, 2, 18 Brix ad loc.
        With object-clauses: alieno uti nihil moror, I do not want to, Plaut. Capt. prol. 16: nihil moror, eos salvos esse, et ire quo jubetis, am not opposed to it, have nothing to say against it, Ant. ap. Cic. Phil. 13, 17, 35: nil moror eum tibi esse amicum, Plaut. Trin. 2, 2, 56.
        With quominus: nihil ego quidem moror, quominus decemviratu abeam, I do not hesitate to, I will immediately, Liv. 3, 54, 4.
        Hence, * mŏrātē, adv., lingeringly, slowly: moratius, Sen. Q. N. 6, 14, 3.
        Note:
      1. 1. Act. collat. form mŏro, āre: quid moras? Naev. ap. Diom. p. 395 P.: morares Enn. ib.: moraret, Pac. ib. (cf. Enn. p. 154, v. 11 Vahl.; Trag. Rel. p. 82 Rib.; Com. Rel. p. 16 ib.).
      2. 2. Pass. impers.: ita diu, ut plus biennium in his tricis moretur, be spent, lost, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 2.

2. mōror, 1, v. dep. n. [μωρός], to be foolish, be a fool (post-Aug.), in the lusus verbb.: morari eum (Claudium) inter homines desiisse, productā primā syllabā, jocabatur, Suet. Ner. 33.