Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mētĭor, mensus (post-class. metītus, Dig. 32, 1, 52), 4, v. dep. [Sanscr. ma, to measure; cf. Gr. μέ-τρον, Lat. modus], to measure, mete (lands, corn); also, to measure or mete out, to deal out, distribute by measure (class.).

  1. I. Lit.: metiri agrum, Cic. Fam. 9, 17, 2: frumentum, id. Verr. 2, 3, 83, § 192: sol, quem metiri non possunt, id. Ac. 2, 41, 128: magnitudinem mundi, id. Off. 1, 43, 154: nummos, to measure one’s money, i. e. to have a great abundance of it, Hor. S. 1, 1, 95: nummos modio, Petr. S. 37: se ad candelabrum, id. ib. 75: pedes syllabis, to measure by syllables, Cic. Or. 57, 194: frumentum militibus metiri, Caes. B. G. 1, 16: cum exercitu frumentum metiri oporteret, id. ib. 1, 23; 7, 71: Caecubum, Hor. Epod. 9, 36: quis mensus est pugillo aquas? Vulg. Isa. 40, 12: tantus acervus fuit, ut metientibus dimidium super tres modios explesse, sint quidam auctores, Liv. 23, 12.
    1. B. Poet. transf., to measure a distance, i. e. to pass, walk, or sail through or over, to traverse: Sacram metiente te viam (of the measured pace of a proud person), Hor. Epod. 4, 7: aequor curru, to sail through, Verg. G. 4, 389: aquas carinā, Ov. M. 9, 446: tu, cursu, dea menstruo metiens iter annuom, to go through complete, Cat. 34, 17: instabili gressu metitur litora cornix, Luc. 5, 556.
      Also absol.: quin hic metimur gradibus militariis, to walk, Plaut. Ps. 4, 4, 11.
  2. II. Trop., to measure, estimate, judge one thing by another; also simply to measure, estimate, judge of, set a value on a thing.
          1. (α) With abl. of the standard of comparison, or the means of judgment: sonantia metiri auribus, Cic. Or. 68, 227: oculo latus, Hor. S. 1, 2, 103: omnia quaestu, by profit, Cic. Phil. 2, 43, 111: qui nihil alterius causa faciet et metietur suis commodis omnia, id. Leg. 1, 14, 41: vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, id. Fin. 2, 26, 85: vim eloquentiae sua facultate non rei natura, id. Opt. Gen. Or. 4, 10: omnia voluptate, id. Fam. 7, 12, 2: studia utilitate, Quint. 12, 11, 29: magnos homines virtute, non fortuna, Nep. Eum. 1: usum pecuniae non magnitudine, sed ratione, Cic. Att. 14: officia utilitate, Lact. 6, 11, 12: odium in se aliorum suo in eos metiens odio, Liv. 3, 54: pericula suo metu, Sall. C. 31, 2: peccata vitiis, Cic. Par. 3, 1, 20: aetatem nostram non spatio senectutis, sed tempore adulescentiae, Quint. 12, 11, 13.
          2. (β) With ex (very rare): fidelitas, quam ego ex mea conscientiā metior, Cic. Fam. 10, 4, 2: ex eo, quantum cuique satis est, metiuntur homines divitiarum modum, id. Par. 6, 1, 14.
          3. (γ) With ad: nec se metitur ad illum quem dedit haec (paupertas) posuitque modum, i. e. accommodates herself, Juv. 6, 358.
          4. (δ) Absol. (post-Aug.): metiri ac diligenter aestimare vires suas, Quint. 6, 1, 45: pondera sua, Mart. 12, 100, 8: sua regna, Luc. 8, 527.
            (ε) With quod: quanto metiris pretio, quod, etc., Juv. 9, 72.
    1. B. To traverse. go over, pass through: late Aequora prospectu metior alta meo, Ov. H. 10, 28: tot casus, tot avia, Val. Fl. 5, 476: jamque duas lucis partes Hyperione menso, Ov. M. 8, 564.
    2. C. To measure out, deal to any one, treat one well or ill: mensurā quā mensi fueritis, remetietur vobis, Vulg. Luc. 6, 38; cf. id. Matt. 7, 2.
      Note: In pass. signif., to be measured: agri glebatim metiebantur, Lact. Mort. Persec. 23, 2: an sol pedis unius latitudine metiatur, Arn. 2, 86.
      Part. perf.: mensus, a, um, measured off: mensa spatia conficere, Cic. N. D. 2, 27, 69.
      As subst.: bene mensum dabo, good measure, Sen. Q. N. 4, 4, 1.

2. mĕto, messŭi (Cato ap. Prisc. p. 903 P.; Mart. Cap. 3, § 319), messum, 3, v. a. and n. [root ma-; Gr. ἀμάω, mow, reap; ἄμη, sickle; cf. messis, messor], to reap, mow, crop; of the vintage, to gather, gather in, collect; and poet. of the sucking of honey from flowers (class.).

  1. I. Lit.: cum est matura seges, metendum, Varr. R. R. 1, 50, 3: sunt autem metendi genera complura, Col. 2, 21, 2: in metendo occupatos, Caes. B. G. 4, 32: pabula falce, to cut, cut down, Ov. H. 6, 84: farra, id. F 2, 519: arva, Prop. 4 (5), 10, 30.
    Prov.: ut sementem feceris, ita et metes, as you sow, so shall you reap, Cic. de Or. 2, 65, 261; cf.: ventum seminabunt et turbinem metent, Vulg. Os. 8, 7: qui seminant iniquitatem metet mala, id. Prov. 22, 8: mihi istic nec seritur, nec metitur, i. e. I have no share in it, it does not concern me, Plaut. Ep. 2, 2, 80: sibi quisque ruri metit, every one looks out for himself, id. Most. 3, 2, 112: Tibi aras, tibi occas, tibi seris; tibi item metes, id. Merc. prol. 71.
    Of the vintage, to gather, etc.: postremus metito, Verg. G. 2, 410; so, vindemiam, Plin. 17, 22, 35, § 185.
    Of bees: purpureosque metunt flores, reap the flowers, i. e. gather the pollen, Verg. G. 4, 54.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., to cut off, pluck off, crop (poet.): virgā lilia summa metit, Ov. F. 2, 706: barbam forfice, Mart. 7, 95, 12: capillos, id. 10, 83, 11: olus, to cut, gather, Calp. Ecl. 2, 74: et ferus in silvā farra metebat aper, laid waste, Ov. Am. 3, 10, 40: ille metit barbam, Juv. 3, 186.
      1. 2. In partic., in battle, to mow down, cut down: proxima quaeque metit gladio, Verg. A. 10, 513: primosque et extremos metendo Stravit humum, Hor. C. 4, 14, 31 tum Vesulum ense metit rapido, Sil. 10, 147: agmina plura metam, Val. Fl. 3, 670.
        So of death: metit Orcus Grandia cum parvis, Hor. Ep. 2, 2, 178: vita omnibus metenda, ut fruges (transl. of the Greek of Euripid.: ἀναγκαίως δ’ ἔχει βίον θερίζειν), Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 25, 59.
    2. B. To inhabit a region (poet.): qui Batulum Nucrasque metunt, Sil. 8, 566 (cf. a like poetic transfer of the verbs colere, arare, serere, and bibere).