Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

infĭtĭor (infĭc-), ātus, 1, v. dep. a. [infitiae], not to confess, to contradict, deny, disown.

  1. I. In gen.: omnia infitiatur ea, quae dudum confessa est mihi, Plaut. Cist. 4, 1, 9: cum id posset infitiari, repente confessus est, Cic. Cat. 3, 5, 11: verum, id. Part. Or. 14: neque infitiandi ratio, neque defendendi facultas, id. Verr. 2, 4, 47: resistere aut infitiando aut definiendo, id. Part. Or. 29, 102: notitiam alicujus, Ov. P. 4, 6, 42: fama factis infitianda tuis, to be refuted by thy deeds, id. H. 9, 4: Varro Sophocleo non infitiande Cothurno, whom the tragic Muse need not disown, Mart. 5, 30, 1.
  2. II. In partic., to deny any thing promised or received: infitiari creditum fraudare, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.: quid si infitiatur, quid si omnino non debetur? Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10: depositum, Juv. 13, 60: praedas, to withhold the promised booty, Flor. 1, 22, 2: pretium, Ov. M. 11, 205: adversus infitiantem in duplum agimus, one who denies a claim, Gai. Inst. 4, 10; 171.