Lewis & Short

infĭtĭātĭo (infĭc-), ōnis,f. [infitior], a denial.

  1. I. In gen.: causam infitiatione defendere, Cic. de Or. 2, 25, 105: ipsam negationem infitiationemque, id. Part. 29, 102.
  2. II. In partic., a denying or disowning of a debt, Sen. de Ira, 2, 9, 1: circumscriptiones, furta, fraudes, infitiationes, Dig. 47, 2, 69.