Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

fŭro, ŭi (perf. rare, Sen. Orest. 846; Serv. Verg. A. 1, 41 al.; usually supplied by insanivi, Diom. p. 376 P.; Prisc. 817 P.; gen. plur. part. sync. furentum, Verg. A. 11, 838), 3, v. n. [cf. Gr. θοῦρος, hasty; θορεῖν, θρώσκω, to leap; cf. θηρ, wild; Lat. fera, ferox; v. Curt. Gr. Etym. p. 256], to rage, rave (in sickness or when in a passion), to be out of one’s mind, to be mad, furious (syn.: insanio, deliro, desipio).

  1. I. Lit. (class.): quem nos furorem, μελαγχολίαν illi (Graeci) vocant: quasi vero atra bili solum mens ac non saepe vel iracundiā graviore vel timore vel dolore moveatur: quo genere Athamantem, Alcmaeonem, Ajacem, Orestem furere dicimus, etc., Cic. Tusc. 3, 5, 11: quid est aliud furere, non cognoscere homines, non cognoscere leges, non senatum, id. Pis. 20, 47; cf.: qui valetudinis vitio furunt et melancholici dicuntur, id. Div. 1, 38, 81; and Dig. 23, 2, 9: primum inquiram, quid sit furere, etc., Hor. S. 2, 3, 41: insanire ac furere, Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: furere et bacchari, id. Brut. 80, 276; cf.: non ego sanius Bacchabor Edonis: recepto Dulce mihi furere est amico, to play the fool, act foolishly (an imitation of the Anacreontic θέλω θέλω μανῆναι), Hor. C. 2, 7, 28: Telamon iratus furere luctu filii videretur, to be distracted, Cic. de Or. 2, 46, 193: ille, si non acerrime fureret, auderet, etc., id. Pis. 21, 50: furere adversus aliquem, Tiber. ap. Suet. Tib. 61: num furis? an prudens ludis me obscura canendo? Hor. S. 2, 5, 58: furit ille dolore, Ov. M. 12, 478: amore, Val. Fl. 5, 427; cf.: ex quo destiti Inachia furere, to be madly in love with (Gr. μαίνεσθαι ἐπί τινι), Hor. Epod. 11, 6: in aliqua, Quint. Decl. 289: in celeres iambos Misit (me) furentem, Hor. C. 1, 16, 25.
          1. (β) With acc. and inf.: (Clodius) furebat, a Racilio se contumaciter urbaneque vexatum, Cic. Q. Fr. 2, 1, 3.
            With inf.: furit vinci dominus profundi, Sen. Med. 597: ecce furit te reperire atrox Tydides, Hor. C. 1, 15, 27.
          2. (γ) With acc. (poet.): hunc sine me furere ante furorem, Verg. A. 12, 680: praecipuum tunc caedis opus, Gradive, furebas, Stat. Th. 9, 5.
  2. II. Transf., of inanim. and abstr. things (poet. and in post-Aug. prose): nubes interdum perscissa furit petulantibus auris, Lucr. 6, 111; cf.: furit mugitibus aether concussus, Verg. G. 3, 150: ventus, Lucr. 6, 687: impetus Aetnae, id. 2, 593; cf.: flamma in Aetna, Hor. Epod. 17, 33: ignis in stipulis, Verg. G. 3, 100: stella vesani leonis, Hor. C. 3, 29, 19: atra tempestas effusis imbribus, Verg. A. 5, 694: furit aestus harenis, id. ib. 1, 107: flammae furentes, id. ib. 4, 670: furit ardor edendi, Ov. M. 8, 828: nec copia argenti tantum furit vita, Plin. 33, 11, 53, § 147.
    With acc. and inf.: fama furit, versos hostes Poenumque salutem Invenisse fugā, Sil. 7, 504.
    Hence, * fŭrenter, adv., furiously: pueri autem aiunt eum furenter irasci, was furiously enraged, Cic. Att. 6, 1, 12.